Κάλεσμα στη γενική απεργία της 17ης Απρίλη με το μπλοκ του Ρουβίκωνα – 11:00 στα Προπύλαια
Η γενική απεργία, το “υπερόπλο” του εργάτη όπως το αποκαλούσαν κάποτε οι ταξικοί μας πρόγονοι γεμάτοι ενθουσιασμό για τις νίκες που μπορεί να φέρει στον εργατικό-ταξικό αγώνα. Και δεν φάνηκε να είχαν άδικο, αφού αυτό το μέσο αγώνα ήταν ο τρόπος με τον οποίο η εργατική τάξη κέρδισε το οχτάωρο, αξιοπρεπείς μισθούς και βίο, εργατικές κατοικίες αντί για κοινόβια με νοίκι, κανόνες ασφαλείας για το εργασιακό περιβάλλον και πόσα ακόμη κεκτημένα που κράτος και κεφάλαιο δεν είχαν ποτέ σκοπό να παρέχουν αλλιώς. Αυτό το μέσο αγώνα κατάφερε να πάει κόντρα στις πολιτικές που πάντα μας δυνάστευαν ως εργάτες και εργάτριες.
Διεκδικήσεις που δεν συγχώρησε ποτέ ο εχθρός, και που με την ολομέτωπη επίθεση κράτους-κεφαλαίου την περίοδο της οικονομικής κατάρρευσης και κρίσης πλέον φαντάζουν ξανά άπιαστοι στόχοι, με τις κυβερνήσεις περιχαρείς να διαλαλούν πως οι απεργίες και οι πορείες αποτελούν μια παρωχημένη πρακτική ή φετίχ, μια απλή ενόχληση των “πολλών” από τους “λίγους”.
Θα μπορούσε να είναι αλήθεια μια τέτοια αντιθετική δήλωση για την ισχύ της απεργίας; Τα αποτελέσματα των τελευταίων ετών δεν την επιβεβαιώνουν;
Είτε στραβός είναι ο γιαλός είτε στραβά αρμενίζουμε – λέει μια γενική απολίτικη ρήση που αποτελεί όμως μια καλή ειδική πολιτική απάντηση στο παραπάνω ερώτημα.
Ως κοινωνική βάση αφήσαμε τα δυνατότερά μας πολιτικά εργαλεία στα χέρια του εχθρού μας. Χάσαμε τα σωματεία μας και τα αφήσαμε να καταλήξουν σε χέρια πολιτικάντηδων, παρατήσαμε την ταξική αλληλεγγύη και την αίσθηση ασφάλειας που δημιουργούσε. Αποδεχτήκαμε, εν ολίγοις, να είμαστε οι “λίγοι” που ενοχλούν τους “πολλούς”, ενώ στην πραγματικότητα είμαστε οι πολλοί που μας έκαναν να πιστέψουμε πως είμαστε λίγοι.
Και αυτό μας οδήγησε σήμερα να αναπολούμε ακόμη και το κερδισμένο με αίμα οχτάωρο. Αυτή είναι μια πραγματικότητα που δεν μας αφήνει πολλές επιλογές: πρέπει να πάρουμε ξανά αυτά τα εργαλεία στα χέρια μας και να δημιουργήσουμε τη μοναδική πραγματική κοινωνική αντιπολίτευση που μπορεί να υπάρξει ενάντια στα σχέδια κράτους και κεφαλαίου. Μια δυναμική εργατική αντεπίθεση και ένας νέος συνδικαλισμός βάσης είναι μονόδρομος, ειδικά αφού η εναλλακτική που μας επιφυλάσσουν είναι μόνο ο ζόφος που ήδη βιώνουμε. Και το μέλλον στα χέρια τους επιφυλάσσει μόνο χειρότερα για εμάς και καλύτερα για αυτούς.
Στην πραγματικότητα δεν είμαστε λίγοι. Ούτε σε αριθμό, ούτε σε ανάστημα. Για αυτό συμμετέχουμε στη γενική απεργία της 17 Απριλίου, συνειδητά ως εργάτες και εργάτριες, ως κοινωνική βάση που διεκδικεί και θέτει τους όρους της ζωής της. Λέμε όχι στην απεργοσπασία.
Ο αγώνας μας όμως δεν τελειώνει εκεί. Από την επόμενη μέρα συνεχίζουμε την οργάνωση, τον αγώνα και τη διεκδίκηση στους χώρους εργασίας μας. Για την επανοικειοποίηση των σωματείων μας, για να επιστρέψουν τα μέσα αγώνα στα χέρια μας.
ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 17ης ΑΠΡΙΛΗ
ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΜΑΣ
Ρουβίκωνας
