Μόλις πριν μία εβδομάδα επισκεφτήκαμε τα κεντρικά της ΔΕΔΔΗΕ για 2 εργατικές δολοφονίες και δυστυχώς δεν πέρασε βδομάδα χωρίς να χυθεί κι άλλο εργατικό αίμα στο βωμό του κέρδους. Αυτή τη φορά υπό την αιγίδα της Αττικό Μέτρο, στη Θεσσαλονίκη ένας 47χρονος εργάτης εχασε τη ζωή του όταν έπεσε από σκάλα και τραυματίστηκε θανάσιμα.
Μέσα σε διάστημα λιγότερο του ενός μήνα, 3 άνθρωποι της τάξης μας οδηγήθηκαν στο θάνατο από τα αφεντικά και την αδιαφορία τους. Αφεντικά που ούτε μια στιγμή δεν υπολόγισαν, και ουτε θα υπολογίσουν ποτέ, τη ζωή των εργαζομένων ως μία πολύτιμη αξία. Παρά μόνο θα είναι μια μεταβλητή που ποτέ δε λαμβάνουν υπόψη τους στην εξίσωση της αισχροκέρδειας. Ένα αναλώσιμο, μια παράπλευρη απώλεια που για το δικό τους όφελος, μπορεί να θυσιαστεί. Η Αττικό Μετρό και συγκεκριμένα ο πρόεδρος της, Νίκος Ταχιάος, έσπευσε να δώσει συνέντευξη σε τοπικό μέσο ενημέρωσης και να συλλυπηθεί την οικογένειά του άτυχου εργάτη. Ωστόσο, δε μας πείθει, αφού αυτό δεν είναι το πρώτο εργατικό “ατύχημα” για το οποίο ευθύνεται η Αττικό Μετρό. Σίγουρα θυμόμαστε τους δύο νεκρούς εργάτες το 2017 και 2009, σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, αντίστοιχα. Δηλαδή, οι εργαζόμενοι στην Αττικό Μετρό, είτε είναι από κάποιο συνεργείο εργολάβου, είτε όχι, ξυπνάνε το πρωί, για πάνε να σπάσουν τη μέση τους για ένα ξεροκόμματο, χωρίς να τους εξασφαλίζει κανείς ότι θα επιστρέψουν σπίτι τους. Αυτοί οι άνθρωποι, όπως και πολλοί άλλοι, επιβιώνουν στην πίεση ενός καθεστώτος αβεβαιότητας που “τρέφεται” από την αδιαφορία των αφεντικών για εμάς, την κοινωνική βάση.
Κι όσο αυτή η αδιαφορία είναι απροκάλυπτα έκδηλη, ο κύριος Ν. Ταχιάος και ο κάθε Ταχιάος, το καθε αφεντικό με θράσος να εύχεται συλλυπητήρια στην οικογένεια του κάθε άτυχου εργάτη, της κάθε “παράπλευρης απώλειας”, χωρίς καν να έχει λάβει πρώτα τα απαραίτητα μέτρα για να μη φτάσει κάνεις στο χώμα. Κι όλα αυτά την ώρα που με λαϊκίστικες δηλώσεις και εμφανίσεις στη Θεσσαλονίκη διεκδικεί τη θέση του βουλευτή αποδεχόμενος την πρόταση του “κυρίου” Κούλη. Όσο δηλαδή αποφασίζουν πώς θα μοιραστούν τα κομμάτια της πίττας, ξεπλένουν τα χέρια τους με το αίμα εργατών και εθελοτυφλούν μπροστά στα εργατικά ατυχήματα – δολοφονίες. Τί άλλο χρειάζεται για να μεστώσει στη συνείδησή μας το πόσο αναλώσιμοι είμαστε για αυτούς;
Δεν μπορούμε και δε θα ανεχτούμε άλλους νεκρούς. Η οργάνωση σε πρωτοβάθμια σωματεία στους χώρους εργασίας είναι μονόδρομος για να σταθούμε απέναντι στην αδιαφορία τους. Για να διεκδικήσουμε τα δικαιώματα, την αξιοπρέπεια και πάνω απ’όλα τη ζωή μας. Δε θα ανεχτούμε άλλο αίμα εργαζόμενων να ξεπλένει το κέρδος τους.
ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΙΣΚΕΤΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΑΣ
ΤΙΜΗ ΣΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ
Ρουβίκωνας