Τρία χρόνια και ένας μήνας χρειάστηκαν για να φτάσει η δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου στο κατώφλι του δικαστηρίου, έστω και με ένα κατηγορητήριο που ουσιαστικά τον δολοφονεί ξανά, έστω και ερήμην κάθε επόμενου δολοφόνου του χαρακτήρα του στα ΜΜΕ/social media και κάθε προηγούμενου ηθικού αυτουργού του, κάθε καλό νοικοκυριό του πατρίς, θρησκεία, οικογένεια που θα μπορούσε να κρατά το όπλο ή να ονειρεύονται να καμαρώσουν το παιδί τους στη θέση των μπάτσων εκείνη την ημέρα.
Και παρότι η δίκη ξεκίνησε με τις διαθέσεις συγκάλυψης ξεκάθαρες, παρότι ξεκίνησε σε μια περίοδο που η όποια εμπιστοσύνη στην αστική δικαιοσύνη θα ήταν ελλιπής ακόμη και για τους θερμούς υποστηρικτές της, με την πρόσφατη αποφυλάκιση των χρυσαυγητών, την σταδιακή και σταθερή ποινικοποίηση των κινημάτων και ακόμη και τη χρήση σκευωριών ως όπλο, όπως έχουμε βιώσει και με τους ίδιους μας τους συντρόφους, όλα αυτά δε θα μπορούσαν να αποτελούν εμπόδιο προς το κυνήγι έστω μιας μορφής δικαίωσης ενάντια στα κίνητρα του δράστη και της κοινωνίας που τον έθρεψε και όπλισε. Κίνητρα αγνού μίσους προς την απόκλιση από τη σειρά, κίνητρα που κοινότητες βιώνουν καθημερινά, γνωρίζοντας ότι στη θέση του Ζακ θα μπορούσε να είναι ο καθένας και που συνέχισαν να βιώνουν από την επόμενη μέρα.
Όσο συνεχίζει να υπάρχει αυτή η πραγματικότητα απειλής ακόμη και της ζωής η συζήτηση για τα μέσα πάλης είναι προνομιακή. Ως εκ τούτου στεκόμαστε δίπλα σε κάθε άτομο και κοινότητα που έχει κυνηγήσει και κυνηγά τη δικαίωση του Ζακ. Για ένα αύριο χωρίς φόβο.
Φεμινιστικός Τομέας Ρουβίκωνα