Τα όσα γίνονται στο λιμάνι είναι εικόνα και από το παρελθόν και από το μέλλον. Οι λιμενεργάτες, μια παραδοσιακή προλεταριακή δύναμη από τη μία, κι απέναντί τους ο εταιρικός κολοσσός που πέραν της προσπάθειάς του να κερδοφορήσει, όπως κάθε εταιρεία, είναι ταυτόχρονα και εργαλείο ένος νέου, φιλόδοξου ιμπεριαλισμού στο νέο πολυπολικό κόσμο. Είναι αφέλεια να πιστεύουμε ότι η Cosco είναι απλά μια ακόμα «εταιρεία». Ο Κινέζικος ιμπεριαλισμός έχει μοναδικά καταφέρει να συνδυάσει τα χειρότερα στοιχεία τόσο του τυπικού φιλελεύθερου καπιταλισμού, όσο και του πάλαι ποτέ «σοσιαλισμού». Εργασιακός μεσαίωνας, ολοκληρωτική εντατικοποίηση, μαζική βιομηχανική παραγωγή με όρους 19ου αιώνα παράλληλα με σιδερένιο κεντρικό σχεδιασμό, απόλυτη κοινωνική κυριαρχία, οργουελική επιτήρηση και τσάκισμα κάθε αντιπολιτευόμενης φωνής απέναντι στην ηγεσία του «κόμματος», ό,τι κι αν είναι αυτό το «κόμμα»…
Οι λιμενεργάτες του Πειραιά βρέθηκαν απέναντι σε ένα τέτοιο μεγαθήριο. Σε μια περίοδο που με εργαλείο την πανδημία το κράτος απολαμβάνει μοναδικά επίπεδα αυθαιρεσίας, σε μια περίοδο που όλοι οι καθεστωτικοί παράγοντες προωθούν με τον πιο χυδαίο τρόπο τις ακροδεξιές αφηγήσεις, σε μια περίοδο που το διπλωματικό μπαλέτο του ελληνικού κράτους στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς κάνει τις πιο εντυπωσιακές του πιρουέτες, μια παραδοσιακή προλεταριακή δύναμη ταπεινώνει τον κολοσσό.
Το κινεζικό μοντέλο, όπως άλλωστε και το αμερικανικό μοντέλο, και κάθε ιμπεριαλιστικό μοντέλο, έχει σκοπό την αυτοαναπαραγωγή του σε κάθε χώρο που επιβάλλεται. Η «κινεζοποίηση» των εργασιακών συνθηκών που κάποτε περιγράφαμε ως το «εργασιακό μέλλον στον καπιταλισμό», είναι ήδη εδώ και μάλιστα υπό κινεζική διεύθυνση. Το να επιβάλει μια εταιρεία τέτοιας οικονομικής και πολιτικής ισχύος στους εργάτες της να κάνουν βάρδιες των δύο ατόμων αντί για βάρδιες των πέντε, το να τους υποχρεώνει ξενυχτισμένους να πάνε να δουλέψουν ξανά μετά από λίγες ώρες, κι όλα αυτά στην Ευρωπαική πύλη εισόδου των Κινεζικών εμπορευμάτων, είναι πολλά περισσότερα από μια απλή μείωση εργασιακού κόστους. Είναι αναπαραγωγή εργασιακού μοντέλου. Το να περάσει ο θάνατος ενός εργάτη στα αζήτητα είναι η κορωνίδα της κινεζοποίησης.
Τελικά την πάτησαν. Ο 45χρονος εργάτης που κυριολεκτικά κόπηκε στη μέση από τη γερανογέφυρα στο Κερατσίνι ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Από τότε που το λιμάνι ιδιωτικοποιήθηκε, όπως αυτονόητα συμβαίνει σε κάθε ιδιωτικοποίηση, οι συνθήκες εργασίας για όσους εργάζονται σε αυτό χειροτέρεψαν δραματικά. Όλη αυτή η συνθήκη οδήγησε στη σημερινή εργατική νίκη.
Είναι υποχρέωση κάθε εργαζόμενου/ης, κάθε αγωνιζόμενου/ης, να στηρίζει τέτοιους αγώνες. Αφού τελικά κατάφεραν και πέρασαν οι ιδιωτικοποιήσεις είναι πλέον καθήκον όλων μας να δείξουμε στα εκάστοτε νέα αφεντικά ότι δεν κάνουν το κουμάντο που νόμιζαν. Να το καταλάβουν και οι ιδιοκτήτες των εταιρειών και οι εκάστοτε ιμπεριαλισμοί από πίσω τους. Κι αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία σε μια εποχή που η ολοκλήρωση της φιλελεύθερης επέλασης συντρίβει τα μικροαστικά στρώματα (τα κατ’ ευφημισμόν «μεσαία τάξη») και οδηγεί σε συγκεντρωτικά μοντέλα παραγωγής. Όλο και πιο συχνά οι εργάτες θα πρέπει να αντιμετωπίσουν εταιρείες μεγάλου μεγέθους σε μετωπικούς συνδικαλιστικούς αγώνες. Να γιατί αυτό που γίνεται στο λιμάνι είναι εικόνα και από το παρελθόν και από το μέλλον.
Οι λιμενεργάτες δεν είναι μόνοι. Οι εργάτες που αγωνίζονται δεν είναι μόνοι.
Ο μαχητικός συνδικαλισμός φέρνει νίκες. Η ενότητα της κοινωνικής βάσης πάνω από όλα.
Τιμή στον δολοφονημένο από την Cosco εργαζόμενο. Τιμή στους απεργούς και στα σωματεία τους.
Ρουβίκωνας
Το βίντεο εδώ
