Θα περίμενε κανείς ότι μια εθνική τράπεζα θα έδειχνε κάποια ψήγματα κοινωνικής ευαισθησίας και θα προσπαθούσε για την όσο το δυνατόν καλύτερη εξυπηρέτηση των υπηκόων μιας χώρας, πόσο μάλλον εν καιρώ διαρκούς κρίσης και φτώχειας. Σε καμία περίπτωση όμως δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, κι όποιος σκέφτεται έτσι υπάρχουν μονάχα δύο εξηγήσεις. Ή, δυστυχώς, αυταπατάται ακόμα ή είναι λαμόγιο και έχει συμφέροντα. Αντιθέτως, η εθνικής “μας” τράπεζα, και κάθε τράπεζα, είναι δημιουργοί των κρίσεων, δημιουργοί της φτώχειας, εφιάλτης και εχθρός της κοινωνικής βάσης. Γι’ αυτό, να μην ξεχνάμε το εξής. Όπου παίζουνε λεφτά, εθνικά αισθήματα δεν χωράνε. Καμία τράπεζα στην ουσία της δεν μπορεί να είναι εθνική, διότι το μόνο έθνος που προσκυνάνε κράτος και κεφάλαιο είναι αυτό του χρήματος. Όσο και να χτυπιούνται, όσο εθνικισμό και να πουλάνε, η αλήθεια είναι αυτή.
Έτσι, λοιπόν, η εθνική τράπεζα αυτήν την περίοδο ενός σκληρού κύματος ακρίβειας και πληθωρισμού, με τον κόσμο της βάσης να αδυνατεί να εξασφαλίσει βασικά κοινωνικά αγαθά, όπως τροφή, νερό και ρεύμα, συνεχίζει με τοκογλυφικούς όρους να βάζει χέρι και να αρπάζει τα σπίτια των φτωχών, όπως συνέβη πρόσφατα και στην περίπτωση της Ιωάννας Κολουβού. Δεν είναι όμως μόνο η Κολοβού, αλλά τόσα και τόσα σπίτια που ξεκληρίζονται και θα ξεκληριστούν για τα γούστα των τραπεζιτών, των golden boys, των real estate και κάποιων δικαστικών υπαλλήλων, σαν τον Καλκιτανίδη.
Πρόκειτα για μια οργανωμένη μαφία που στοχοποιεί για ψωροχιλιάρικα -ψωροχιλιάρικα για αυτούς, όχι για μας- φτωχές οικογένειες, ενώ για τα εκατομμύρια χρεών των αστικών κομμάτων και των μεγαλοεπιχειρηματιών, όχι μόνο σφυρίζει αδιάφορα, αλλά τρέχει να τα κουρέψει ή και να τα διαγράψει.
Από την αρχή των μνημονιακών χρόνων μέχρι σήμερα, μάθαμε για τα καλά την ύπαρξη των αρπακτικών fund και το ρόλο τους στην οικονομία της αγοράς. Μην ξεχνάμε, όμως, πως τα παραδοσιακά αρπακτικά είναι οι τράπεζες και οι τραπεζίτες.
Δεν είναι τυχαίο ότι στην ηγεσία της σημερινής διοίκησης της εθνικής τράπεζας στη θέση του διευθύνοντα συμβούλου φυτεύτηκε επί Σύριζα από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας ο Παύλος Μυλωνάς, πρώην στέλεχος του ΔΝΤ και στενός φίλος του σημερινού πρωθυπουργού, και επί ΝΔ στη θέση του Προέδρου ο γνωστός σε όλους αεριτζής τεχνοκράτης Γ. Χαρδούβελης.
Πάντοτε πλάι σε μεγάλες στιγμές του ελληνικού κράτους, πότε με τον Σημίτη, πότε με τον Παπαδήμο, πότε με τον Σαμαρά. Ήταν αυτός που παραλίγο και θα εξασφάλιζε το μεγάλο success story της κυβέρνησης Σαμαρά, της κυβέρνησης που, πριν τον Τσίπρα, θα έσχιζε τα μνημόνια. Της κυβέρνησης που είχε βάλει το μαχαίρι στον λαιμό της κοινωνικής βάσης, με τα κατά παραγγελία δημοσιονομικά πλεονάσματα της Τρόικας.
Με αυτόν στο τιμόνι, η εθνική τράπεζα θα συνεχίσει να χαρακτηρίζει μη εξυπηρετούμε τα δάνεια μικροοφειλετών, και θα συνεχίσει να οδηγεί σε πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, με τις πλάτες και την ενισχυμένη ασφάλεια που θα της παρέχει ο Μητσοτάκης.
Αυτοί κονομάνε στις πλάτες μας κι εμείς τους κοιτάμε.
Να μην περιμένουμε να μας βγάλουν έξω από τα σπίτια μας, να μην περιμένουμε να μας πετάξουν στον δρόμο, να μπλοκάρουμε τους πλειστηριασμούς. Αυτοί που θεωρούν την κατοικία ιερή και απαραβίαστη ειναί οι πιο μεγάλοι τζαμπατζήδες.
ΚΑΝΕΝΑ ΣΠΙΤΙ ΣΕ ΧΕΡΙΑ ΤΡΑΠΕΖΙΤΗ
ΟΙ ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΟΙ ΤΖΑΜΠΑΤΖΗΔΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΣΤΟΙ ΚΙ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΚΑΤΟΙΚΙΑ
Ρουβίκωνας
