Την τελευταία δεκαετία με την ένταση της οικονομικής κρίσης οι περισσότεροι από εμάς έχουμε νιώσει στο πετσί μας τι σημαίνει η οικονομία του τόπου σου να είναι απόλυτα εξαρτημένη από τον τουρισμό που ορισμένοι θέλουν να χαρακτηρίζουν ως “βαριά βιομηχανία” θεωρώντας μας ηλίθιους.
Το Κουκάκι είναι ίσως η πρώτη και σίγουρα η πιο χαρακτηριστική γειτονιά που μετατράπηκε από μικροαστική – οικιστική, σε τόπο ολιγοήμερης διαμονής, παράδεισο του airBNB αλλά και σε ένα μεγάλο διασκεδαστήριο με πανάκριβα trendy μαγαζιά για τουρίστες.
Οι συνθήκες και οι όροι εργασίας σε αυτά τα μαγαζιά είναι κατά κανόνα άθλιες. Τα αφεντικά βλέπετε ξέρουν να δείχνουν αλληλεγγύη μεταξύ τους και να συντονίζονται όταν πρόκειται να “δαγκώσουν” εργαζόμενους.
Ένσημα μισά, δώρα κομμένα, μισθοί όταν βολέψει το αφεντικό και ατελείωτες ώρες δουλειάς γιατί “έτσι είναι η πιάτσα”. Και αυτή η συνθήκη εξαπλώνεται γιατί τα αφεντικά τα έχουν μιλημένα μεταξύ τους, οπότε σε όποιον και να πας τα ίδια σκατά θα είναι και φυσικά γιατί η επιθεώρηση εργασίας πετάει χαρταετό.
Τα μαγαζιά “Μπελ Ρέυ” και “Αυλή” δεν ξεφεύγουν από τον κανόνα, καθώς δεν έχουν πληρώσει ακόμη δώρο χριστουγέννων στους εργαζόμενους τους πάρα τον αυξημένο τζίρο και τα ξεχειλωμένα ωράρια. Και σίγουρα δεν είναι τα μοναδικά.
Εμείς αυτό που έχουμε μάθει είναι ότι διαχρονικά ό,τι έχουν κερδίσει οι εργαζόμενοι το έχουν κερδίσει στον δρόμο με συλλογικούς αγώνες. Οπότε, αν και όποιος θέλει να αλλάξει αυτή τη σάπια κατάσταση η θέση του είναι με τους συναδέλφους του στο πεζοδρόμιο. Άλλος “έξυπνος” τρόπος δεν υπάρχει, για αυτό ας κάνουμε όλοι τα κουμάντα μας.
Ρουβίκωνας
* Το κείμενο μοιράστηκε κατά τη διάρκεια της παρέμβασης στα μαγαζιά του Κουκακίου
