Λένε πως όταν ο εχθρός σου ψάχνει ευκαιρίες να σε καταστρέψει, ή τουλάχιστον να σκάβει λακκούβες στον δρόμο σου με κάθε τρόπο, κάτι κάνεις καλά. Δεν μπορούμε να προεξοφλήσουμε ότι ο δρόμος που ακολουθούμε είναι ο καλύτερος και ότι θα οδηγήσει σε κάποια κοινωνική αλλαγή, μπορούμε όμως να παραδεχτούμε πως τα τελευταία χρόνια έχουμε μπει στη μύτη της εξουσίας για τα καλά. Διότι δεν εξηγείται διαφορετικά να δείχνει το διωκτικό της μένος κατά αυτόν τον τρόπο, όποιο προσωπείο και να φοράει, είτε αυτό της σοσιαλδημοκρατίας (Σύριζα) είτε αυτό της δεξιάς (ΝΔ), ψάχνοντας κάθε τόσο διάφορα νομικά τερτίπια, είτε για να μας φορτώνει δικαστήρια και να προσπαθεί να μας στραγγίξει οικονομικά είτε ακόμα και να οδηγήσει συντρόφους μας στη φυλακή.
Η εισαγωγή αυτή γίνεται, καθώς ανάμεσα στα τόσα άλλα δικαστήρια, την ερχόμενη εβδομάδα, μέλη-σύντροφοί μας δικάζονται με κακουργηματικού χαρακτήρα κατηγορίες, την Τρίτη 4 και την Παρασκευή 7 Απρίλη.
Στις 04/04 δικάζεται ο σύντροφός μας Δ.Α, μέλος της Φοιτητικής Ομάδας του Ρουβίκωνα, αντιμετωπίζοντας τις κακουργηματικού χαρακτήρα κατηγορίες της “έκρηξης” και της “κατοχής εκρηκτικών”. Πώς φορτώθηκε αυτές τις κατηγορίες; Απλά και μόνο επειδή τον Φλεβάρη του 2021 διαδήλωνε πλάι πλάι με άλλους φοιτητές και φοιτήτριες ενάντια στην πανεπιστημιακή αστυνομία, και κατά τη διάρκεια διαδήλωσης που δέχτηκε επίθεση από αστυνομικές δυνάμεις συνελήφθη στο σωρό μαζί με άλλους. Θα έλεγε κανείς πως επρόκειτο για μια τυχαία σύλληψη. Η δίωξη που ακολούθησε στη συνέχεια όμως, καθόλου τυχαία δεν ήταν. Διότι από τους δεκάδες συλληφθέντες και συλληφθείσες εκείνης της ημέρας, μόνο το μέλος του Ρουβίκωνα κατηγορήθηκε με κακουργήματα, ενώ οι υπόλοιποι με πλημμελήματα.
Δεν μπορούμε παρά να σταθούμε στο αξιοπερίεργο αυτό γεγονός να αναβαθμίζεται επιλεκτικά το κατηγορητήριο απέναντι στον σύντροφό μας.
Τρεις μέρες μετά, στις 07/04, οι σύντροφοί μας Νίκος Ποργιώτης και Γιώργος Καλαϊτζίδης, δικάζονται για την παρέμβαση του Ρουβίκωνα με μπογιές στη Βουλή τον Μάη του 2019, σε ένδειξη αλληλεγγύης στον τότε απεργό πείνας Δ. Κουφοντίνα. Μια παρέμβαση που άνοιξε την όρεξη στην εξουσία, τότε κυβέρνηση Σύριζα, δικαστικούς και αστυνομικούς κύκλους, να δοκιμάσουν τη φαντασία τους, σε μια υπόθεση που τραβάει 4 χρόνια, και τώρα επί κυβέρνησης ΝΔ παίρνει καινούρια χαρακτηριστικά και γίνεται πιο επικίνδυνη.
Εν ολίγοις, ο Ν. Ποργιώτης συλλαμβάνεται επ’ αυτοφώρω, ενώ ο Γ. Καλαϊτζίδης “αναγνωρίζεται” από κάμερες, μακριά από το σημείο της παρέμβασης.
Η κατηγορία που τους επιβλήθηκε ήταν της “καταστροφής μνημείου ιδιαίτερης αξίας”. Το “μνημείο” αυτό είναι η βουλή. Πρόκειται για έναν παμπάλαιο νόμο που δεν έχει χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν, και αναφέρεται στα παλιά βασιλικά ανάκτορα. Έπρεπε πάση θυσία να σκαρφιστούν κάτι, προκειμένου να αποδώσουν στους συντρόφους μας τη βαρύτερη δυνατή κατηγορία, η οποία βέβαια έχει και έναν ιδιαίτερο συμβολισμό.
Όταν μας λένε πως η βουλή είναι μνημείο, είναι σαν να μας λένε πως είναι κάτι σαν την Ακρόπολη. Ένας χώρος ιδιαίτερης πολιτισμικής αξίας, που μπαίνεις, τον θαυμάζεις ή όχι, και φεύγεις.
Ξέρουμε, ωστόσο, όλοι και όλες, πως η βουλή δεν είναι μνημείο. Η βουλή είναι το κέντρο του κράτους. Είναι το κέντρο λήψης αποφάσεων της εξουσίας των λίγων, για την καταπίεση των πολλών. Το σημείο όπου κλικαδόρικες πολιτικές ελίτ, κοτζαμπάσηδες και γόνοι οργανώνουν την καταστροφή της κοινωνικής βάσης, ενώ την ίδια στιγμή κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να θωρακίσουν τα συμφέροντα κράτους και κεφαλαίου. Όσα αρπάξουν κι όσα δώσουν στους φίλους τους, κι όσα πάρουν από μας.
Διότι, αν όντως πιστεύουν πως η βουλή είναι μνημείο, τότε θα μπορούσε κάλλιστα όλος ο συρφετός της εξουσίας να τα μαζέψει και να φύγει από κει.
Για να μην μακρηγορούμε, παρά τις αλλεπάλληλες διώξεις στο μεσοδιάστημα, παρά τις 60.000 ευρώ εγγύηση που κληθήκαμε να πληρώσουμε για να μην μπουν οι σύντροφοί μας φυλακή, λεφτά που μαζεύτηκαν από την αλληλεγγύη εργαζόμενων, φίλων και συντρόφων από την Ελλάδα και το εξωτερικό, δεν πτοηθήκαμε, συνεχίσαμε και συνεχίζουμε να παλεύουμε για τα αυτονόητα, στην πλευρά των καταπιεσμένων, στην πλευρά οπού ανήκουμε.
Θα θέλαμε, όμως, να επισημάνουμε τη νέα τροπή που αυτή η υπόθεση παίρνει σήμερα.
Οι 30.000 από τις 60.000 δεν γίνονταν δεκτές από το ταμείο παρακαταθηκών του κράτους, παρά μόνο μέσω επιταγής. Έτσι φίλη μας προσέφερε τον τραπεζικό της λογαριασμό για την κατάθεση των χρημάτων, και χρεώθηκε εν μέσω καραντίνας πρόστιμο 17.000 ευρώ το οποίο και πληρώσαμε. Και τώρα, δικαστικοί και αστυνομικοί κυκλοί, με την εποπτεία της ΝΔ, τραβάνε κι άλλο το σχοινί, και με βάση ένα κακογραμμένο ανώνυμο γράμμα κατηγορούν τη φίλη μας και τον σύντροφο Γ. Καλαϊτζίδη ότι βρήκαν τα λεφτά από “παράνομες δραστηριότητες”. Αυτοί που τη ρεμούλα και το πλιάτσικο δημόσιου πλούτου τα έχουν ευαγγέλιο.
Δεν φτάνει δηλαδή που μας διώκουν πολιτικά, διώκουν και την αλληλεγγύη. Και ίσως για πρώτη φορά στα χρονικά, διώκουν ανθρώπους που αφού πλήρωσαν εγγύηση για να μην μπουν φυλακή, αφού πλήρωσαν πρόστιμο για την εγγύηση που έδωσαν, τώρα τους ζητάνε και τα ρέστα, ψάχνοντας την προέλευση των χρημάτων, και απειλώντας τους ξανά με τον κίνδυνο της φυλάκισης.
Όσο αστεία και γελοία κι αν ακούγονται όλα αυτά, ένα πράγμα πρέπει να κρατήσουμε στο μυαλό μας. Η εξουσία είναι αδίστακτη, και θα κάνει το παν για φιμώσει και να δέσει χειροπόδαρα όποιον σηκώνει κεφάλι. Και στην περίπτωση του Ρουβίκωνα αναζητά διαρκώς νέες συνταγές.
Παρόλα αυτά, όμως, και παρόλη την προσωπική ταλαιπωρία των 3 συντρόφων μας, με τα μηνιαία παρών στα ΑΤ της περιοχής τους και τα περιοριστικά μέτρα της απαγόρευσης εξόδου από τη χώρα, παρόλες τις επιθέσεις ένθεν κι ένθεν, ο Ρουβίκωνας μεγαλώνει τόσο εσωτερικά όσο και κοινωνικά.
Έχοντας πάντα κατά νου τους εκάστοτε κινδύνους, και ριζωμένοι στη συνείδηση της κοινωνικής βάσης ως σάρκα από τη σάρκα της, κοιτάμε μπροστά.
Ρουβίκωνας