Στις 15 Νοέμβρη 2016, στο τριμελές πλημμελειοδικείο Αθηνών έγινε η δίκη 4 μελών του Ρουβίκωνα για την επίθεση στο ΤΑΙΠΕΔ. Η επίθεση αυτή, σε μία από τις καλύτερα φυλασσόμενες υπηρεσίες του καθεστώτος, σε ένα από τα καλύτερα φυλασσόμενα σημεία της πόλης, προκάλεσε υλικές ζημιές ενώ οι επιτιθέμενοι κατάφεραν να διαφύγουν. Όπως ήταν αναμενόμενο μια επίθεση στο επιχειρησιακό κέντρο της κλεπταποδοχής και μεταπώλησης του δημόσιου πλούτου θα ενοχλούσε ιδιαίτερα το κράτος.
Την άλλη μέρα 4 μέλη του Ρουβίκωνα συνελήφθηκαν από ομάδες αστυνομικών με πολιτικά κάτω από τα σπίτια τους όταν επιχείρησαν να φύγουν από αυτά, ενώ ένας πέμπτος που παρέμεινε μέσα δεν πιάστηκε αλλά βρέθηκε κι αυτός κατηγορούμενος και δικάζεται χωριστά. Η όλη κατασταλτική επιχείρηση εκδηλώθηκε αρκετά περίεργα, κι όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια, επρόκειτο για μια κακότεχνη κατασκευή εκβιασμένη από την ανάγκη να παραχθεί έργο, να απαντηθεί από το κράτος η πρόκληση της δράσης στο ΤΑΙΠΕΔ. Σύμφωνα με τη δικογραφία, βίντεο απο το το κτίριο του ΤΑΙΠΕΔ ήρθε σε αντιπαραβολή με φωτογραφίες μελών της ομάδας μας και αστυνομικοί αναγνώρισαν τα συγκεκριμένα μέλη μας ως δράστες. Ακούγεται λογικό αλλά δεν είναι. Πρώτα από όλα κανείς φυσικός μάρτυρας δεν αναγνώρισε μέλος μας. Κατά δεύτερον τα μέλη μας δεν έχουν δεχτεί ποτέ να δώσουν φωτογραφίες στην αστυνομία. Κι όλα αυτά έχουν σημασία μόνο γιατί αυτά τα βίντεο δεν εμφανίστηκαν ποτέ στη δικογραφία, δεν ήρθαν καν στο δικαστήριο. Ετσι λοιπόν επιχείρησαν να μας καταδικάσουν απλά και μόνο επειδή κάποιοι μη αυτόπτες μάρτυρες αστυνομικοί είδαν κάποια μυστηριώδη βίντεο και αναγνώρισαν κάπως, κάποια μέλη του Ρουβίκωνα. Το αποτέλεσμα της δίκης, κατόπιν της εισήγησης του εισαγγελέα, ήταν ομόφωνη αθώωση.
Η ομάδα μας ανέλαβε την ευθύνη για τη δράση στο ΤΑΙΠΕΔ αλλά δεν είναι αυτό που αφορά την τοποθέτησή μας. Είναι ο τρόπος που η αστυνομία στήνει τις υποθέσεις της. Είναι η βεβαιότητα της ότι αρκεί να υποδειχτούν κάποιοι από ένα σωρό πιθανών δραστών και αρκεί ο “λόγος” της ΕΛΑΣ για να πάμε σε καταδίκη. Αν είναι αμφίβολο, σε υποθέσεις που έχουν ισχυρή νομική και πολιτική υπεράσπιση, ότι τελικά θα περάσει η όχι η αυθαιρεσία των διωκτικών αρχών, τότε μπορούμε να υποθέσουμε τι συμβαίνει με απλές υποθέσεις για καθημερινούς ανθρώπους χωρίς την εμπειρία και τις δυνατότητες αυτοπροστασίας πολιτικών υποκειμένων.
Τους τρώει το σκοτάδι, αυτό συμβαίνει, και οι φυλακές είναι γεμάτες από τέτοιες περιπτώσεις.
Εμείς από τη μεριά μας πολεμάμε ενάντια στην καταστολή, πολεμάμε ενάντια στο κράτος, ενάντια σε όλους αυτούς που χειρίζονται τις ζωές των ανθρώπων της κοινωνικής μας θέσης. Οι μάχες δίνονται στα όποια ΤΑΙΠΕΔ, δίνονται στους δρόμους, στους κοινωνικούς αγώνες, στον πολιτικό λόγο αλλά και μέσα στις δικαστικές αίθουσες. Πολλές μάχες χάνονται. Υπάρχουν όμως, και στους καιρούς της ήττας που ζούμε είναι σημαντικό, και πολλές μάχες που κερδίζονται.