Φωτογραφίες από την παρουσία και τη συμμετοχή του Ρουβίκωνα στο Διήμερο Αντίστασης-Αγώνα-Ανατροπής (14-15/06), που διοργάνωσε ο Συντονισμός Συλλογικοτήτων Βόλου Ενάντια στη Καύση Σκουπιδιών.
4 χρόνια μετά τον βασανισμό και τη δολοφονία του Βασίλη Μάγγου από τα μαντρόσκυλα της εξουσίας, τις δυνάμεις καταστολής.
4 χρόνια μετά τη μεγάλη διαδήλωση της 13ης Ιούνη έξω από την ΑΓΕΤ.
4 χρόνια μετά η περιοχή του Βόλου εξακολουθεί να αποτελεί αποτεφρωτήριο σκουπιδιών, ενώ την ίδια ώρα ο Παγασητικός μετατρέπεται σε αποθήκη LNG, ένα “έργο” που μόνο στόχο έχει να εξυπηρετήσει τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς του ΝΑΤΟ και να γεμίσει τις τσέπες διαφόρων εφοπλιστών, με το ελληνικό κράτος και την ντόπια ελίτ να υπηρετούν πιστά αυτούς τους σχεδιασμούς, σε βάρος πάντα της τοπικής κοινωνίας.
ΚΙ ΑΣ ΜΗ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΘΑ ΠΟΛΕΜΑΜΕ ΠΑΝΤΑ
Ακολουθεί το κείμενο που μοιράστηκε κατά τη διάρκεια του διημέρου
“Το μεγάλο ερώτημα της εποχής μας είναι για πόσο καιρό θα συνεχιστεί η παράλυση.
Για πόσο καιρό η κοινωνική βάση θα παραμείνει θεατής σε όσα της συμβαίνουν, λες και συμβαίνουν σε κάποιον άλλο.
Θα πρέπει να κλείσουν τελείως τα δημόσια νοσοκομεία και να αντικατασταθούν από ιδιωτικά; Θα πρέπει να καταργηθεί τελείως η δημόσια παιδεία; Θα πρέπει να θεσμοθετηθεί η 7ήμερη, 16ωρη εργασία; Θα πρέπει να υιοθετηθεί το σύστημα δικαίου του Ισλαμικού κράτους και ο κάθε παραβάτης να χάνει χέρια και κεφάλι; Θα πρέπει να επιστρατεύσουν τα παιδιά μας και να τα στείλουν σε κάποιο σφαγείο στην Ουκρανία ή την Μέση ανατολή να σκοτωθούν για το ΝΑΤΟ; Θα πρέπει να πέφτουμε στα γόνατα και να προσκυνάμε μεγαλοκαπιταλιστές γιατί μας «δίνουν δουλειές» και αναλαμβάνουν έργα με το δικό μας χρήμα; Θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε ξανά με πληγούρι και μια φορά το τρίμηνο κρέας όπως οι προπαππούδες μας;
Αλήθεια υπάρχει κάποιος που όλα αυτά του φαίνονται υπερβολικά; Αν γυρίζαμε πίσω στο χρόνο και λέγαμε στους εαυτούς μας ότι μια μέρα το φακελάκι θα νομιμοποιηθεί με τα απογευματινά χειρουργεία, αν λέγαμε στον εαυτό μας ότι θα γίνουν ιδιωτικά πανεπιστήμια χωρίς καν αναθεώρηση συντάγματος, ότι θα μπαίνεις φυλακή για εξύβριση, ότι ένα κιλό λάδι θα κοστίζει τρεις ώρες δουλειά, ότι η ΕΥΠ θα παρακολουθεί ανοιχτά ακόμα και τους αστούς πολιτικούς αρχηγούς, ότι θα μπάζωναν χύμα τον τόπο του εγκλήματος στα Τέμπη… σίγουρα θα τα θεωρούσαμε υπερβολές.
Κι όμως όλα αυτά είναι πραγματικότητα. Κι αν συνεχίσουμε σε αυτό τον δρόμο, κι αυτά που σήμερα φτάσαμε να θεωρούμε υπερβολές θα γίνουν πραγματικότητα πολύ πιο σύντομα από ότι υποψιαζόμαστε. Το κεφάλαιο θέλει όσα περισσότερα κέρδη μπορεί και το κράτος θέλει όσο περισσότερο έλεγχο μπορεί. Δεν θα βάλουν ποτέ όριο στον εαυτό τους, για αυτό και τούτο το πηγάδι δεν έχει πάτο.
Καλή η γκρίνια αλλα τι πρέπει να γίνει; Πώς θα βγούμε από το αδιέξοδο; Πώς θα ξυπνήσει ο κοιμώμενος γίγαντας; Κι όχι μόνο πως θα ξυπνήσει αλλά και πώς θα διασφαλίσουμε πως αφού ξυπνήσει δεν θα ακολουθήσει τον δρόμο της ακροδεξιάς, που σιγά σιγά αποκτά πάτημα στην λαϊκή συνείδηση.
Δεν υπάρχει κανένα μυστικό, ούτε κάποια εμπνευσμένη λύση που κανείς δεν σκέφτηκε ως τώρα. Όποιος ψάχνει τέτοια απλά φοβάται την αλήθεια.
Αυτό που χρειάζεται είναι ένα πολιτικό, επαναστατικό σχέδιο. Ρεαλιστικό, ειλικρινές, τίμιο, ολοκληρωμένο. Ένα τέτοιο σχέδιο δεν μπορεί να φτιαχτεί ούτε στα παρεΐστικα τραπέζια της απελπισίας, ούτε στις κοκορομαχίες των κοινωνικών δικτύων και σίγουρα όχι στις θεσμικές και παραθεσμικές αίθουσες της αστικής δημοκρατίας.
Φτιάχνεται κάτω, στη βάση. Φτιάχνεται από ένα κίνημα στην καρδιά του λαού. Το σχέδιο φτιάχνεται από οργανωμένους και οργανωμένες που την ίδια στιγμή που το δημιουργούν, το εφαρμόζουν και το προπαγανδίζουν. Ας τελειώσουμε κάποια στιγμή με τις αυταπάτες που παράγει η φιλελεύθερη αποδόμηση του κοινωνικού ιστού. Δεν υπάρχει ταξική πάλη χωρίς σωματεία, δεν υπάρχει τοπικός αγώνας χωρις τοπικές συνελεύσεις, δεν υπάρχει πολιτικός αγώνας χωρίς πολιτικές οργανώσεις, δεν υπάρχει κίνημα χωρίς χωρίς οργανωμένες δυνάμεις.
Χωρίς οργάνωση δεν υπάρχει τίποτα. Και χωρίς κάποιος να δίνει προσωπικό κόπο, χρόνο και πόρους δεν υπάρχει οργάνωση.
Ας στοχαστεί καθένας και καθεμιά πάνω σε αυτά. Ο καιρός που αρκούσε να κατέβει πολύς κόσμος στο δρόμο μια φορά κι αυτό να τρομοκρατήσει την εξουσία πέρασε ανεπιστεπτί.
Επιστρέψαμε στην πραγματικότητα των ηρωικών εποχών των κινημάτων με τη διαφορά πως η εξουσία είναι στην θέση της αλλά τα κινήματα όχι. Στην εποχή που η δύναμη κράτους και εξουσίας δεν μετριέται με συμβολικές επιβολές αλλά με ωμή ισχύ. Και που αντιμετωπίζεται μόνο με αντίπαλη ωμή ισχύ.
Γι’ αυτό το πρώτο και πιο σημαντικό που λέμε είναι ΟΡΓΑΝΩΘΕΙΤΕ.
Ο Ρουβίκωνας είναι εδώ και καλεί τον κόσμο της βάσης να πυκνώσει τις τάξεις του. Κι άλλες οργανώσεις είναι εδώ. Και όχι μόνο στο πολιτικό, αλλά και στο ταξικό και στο τοπικό επίπεδο.
Αυτό που πρέπει να πάψει να είναι εδώ είναι μεμονωμένα άτομα που κλαίνε τη συλλογική μοίρα της τάξης μας και αναμασούν χρεοκοπημένες «λύσεις» σαν αυτές που πρόδωσαν τους μαζικούς λαϊκούς αγώνες της μνημονιακής εποχής.
Το συμπέρασμά μας είναι απλό και καθόλου πρωτότυπο.
Ή που θα βάλουμε όλοι μαζί κι ο καθένας χωριστά, το χέρι μας στη φωτιά, ή που θα βράσουμε σιγά σιγά σαν τον βάτραχο στην κατσαρόλα.
Ο καθένας και η καθεμιά να αποφασίσει τον βηματισμό του.
Από μέρους μας δεν θα γίνει ούτε ένα βήμα πίσω.”
