Την τελευταία δεκαετία παρατηρούμε μια διαδικασία σταδιακής κατάρρευσης κάθε φοιτητικής δομής και διαδικασίας, καθώς και του ευρύτερου φοιτητικού κινήματος. Οι φοιτητικές συνελεύσεις γίνονται όλο και πιο άμαζες και ο φοιτητόκοσμος που μπαίνει σε μια διαδικασία ενασχόλησης με τα προβλήματα του πανεπιστημίου όλο και λιγότερος. Ευθύνη για την κατάσταση αυτή φέρουν κατά βάση οι κυρίαρχες φοιτητικές παρατάξεις που έχουν γραφειοκρατικοποιήσει τις διαδικασίες του φοιτητικού συλλόγου, οι οποίες έχουν πάψει εδώ και καιρό να έχουν νόημα για τον μέσο φοιτητή. Οι γενικές συνελεύσεις, με στενά παραταξιακό ακροατήριο τις περισσότερες φορές, απολήγουν συνήθως σε “συναντήσεις κορυφής” μέσω ενός Δ.Σ. , γιατί η πλειοψηφία δεν βγαίνει.
Κερδισμένοι από όλο αυτό, τα κατακάθια της ΔΑΠ, ΠΑΣΠ κ.α. αλλά και κομμάτι του πανεπιστημιακού προσωπικού που στήνουν καριέρες πάνω στις πλάτες των φοιτητών και προωθούν τη σάπια αστική πολιτική για τα πανεπιστήμια. Μια διαδικασία αναδιάρθρωσης των πανεπιστημίων, η οποία παραμένει στην ίδια κατεύθυνση με μικρές αλλαγές τη τελευταία δεκαετία, ίσως και παραπάνω. Μια διαδικασία που βασίζεται στην εντατικοποίηση του κύκλου σπουδών (δηλαδή στη πειθάρχηση των φοιτητών ως μελλοντικοί εργαζόμενοι), στην αύξηση των ανταγωνιστικών σχέσεων (άρα αποπολιτικοποίηση και εξατομίκευση του φοιτητή), στην ιδιωτικοποίηση πτυχών του πανεπιστημίου (άρα και είσοδος επιχειρηματικών συμφερόντων) και ταυτόχρονα στην κατάργηση του ασύλου και είσοδο security ή αστυνομίας στους πανεπιστημιακούς χώρους (για τη σίγαση οποιασδήποτε αντίδρασης).
Σε αυτή τη περίοδο όποιο ελάχιστο νόημα και αν είχαν για κάποιους οι φοιτητικές εκλογές (σε περιόδους έξαρσης του φοιτητικού κινήματος) το έχουν πλέον χάσει. Και ως εκ τούτου κρίνουμε όχι μόνο αδιάφορο, αλλά και λάθος το να κατέβει ο φοιτητόκοσμος να ψηφίσει, γιατί έτσι έστω και ελάχιστα συντηρεί αυτή τη κατάσταση σήψης. Επίσης όμως και με το να μην κατέβει στις εκλογές και να συνεχίσει τον ατομικό του δρόμο πάλι το ίδιο κάνει.Γιατί ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση στα πανεπιστήμια εκτός από τις φοιτητικές παρατάξεις έχει και ο ευρύτερος αναρχικός χώρος που στη διαδικασία ενασχόλησής τους μέσω στεκιών ή σχημάτων σε ένα μεγάλο κομμάτι του απομονώθηκε και αντί να μπει σε διαδικασία ζύμωσης του φοιτητικού υποκειμένου, επέδειξε πολλές φορές βαθειά αντικοινωνικές συμπεριφορές, κάτι που σίγουρα δε βοήθησε.
Για εμάς οι φοιτητές πρέπει να μπουν σε μια διαδικασία από την αρχή ενασχόλησης με τα ζητήματα της σχολής τους. Να πάρουν τις γενικές συνελεύσεις στα χέρια τους και να πετάξουν στα σκουπίδια όποιον δουλεύει εις βάρος των συμφερόντων τους. Να μπούνε ανάχωμα και να κόψουν κάθε σκέψη για περεταίρω εντατικοποίηση των σπουδών, για ιδιωτικοποίηση και δίδακτρα, για κατάργηση του ασύλου.Να προστατέψουν τον πανεπιστημιακό χώρο και από το παρακράτος, που ελλείψει κρατικής καταστολής εντός του χώρου κάνει την εμφάνισή του. Να φτιάξουμε εστίες αντίστασης και αγώνα και ένα πανεπιστήμιο ζωντανό κάτω από φοιτητικό και κοινωνικό έλεγχο που θα παίρνει θέση.
ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΟΙΤΗΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ
ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΩΝ ΓΕΝΙΚΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ