Με αφορμή την τελευταία δίκη των μελών του Ρουβίκωνα, έγινε μια προσπάθεια συλλογής υπογραφών υποστήριξης και υπεράσπισης του πολιτικού ρόλου των συχνών και στοχευμένων δράσεων της συλλογικότητας. Τέτοιες πρωτοβουλίες είναι αναγκαίο να αποκτήσουν μόνιμο χαρακτήρα, για ένα αριστερό κίνημα σε κρίση, που έχει την ανάγκη ανατροφοδότησης από νέες και τολμηρές ιδέες πολιτικής παρέμβασης. Η πυκνή, χρονικά, δράση, οι σωστά επιλεγμένοι στόχοι κι οι επιδέξιοι πρακτικοί χειρισμοί στα όρια της αστικής δικαιοσύνης, έχουν καταστήσει τον Ρουβίκωνα μια ιδιαίτερα σοβαρή και υπολογίσιμη δύναμη αμφισβήτησης του συστήματος. Απέναντι στον επικοινωνιακό πόλεμο που δέχεται ο Ρουβίκωνας από όλους τους πυλώνες του συστήματος, απαντά η ανακοίνωση της συλλογικότητας απόσπασμα της οποίας παραθέτουμε:
«Συχνά πυκνά αναγκαζόμαστε να απαντούμε σε επιθέσεις που δέχεται η συλλογικότητά μας. Και αν στο παρελθόν είχαμε τοποθετηθεί απέναντι σε συγκεκριμένες κατηγορίες, σήμερα έχουμε να αντιμετωπίσουμε μία καθολική και ενορχηστρωμένη επίθεση λασπολογίας, τα δυσδιάκριτα όρια της οποίας εκτείνονται από την κίτρινη φυλλάδα του κομιστή έως το χαμαιτυπείο του Αλαφούζου, από τον ανεπάγγελτο wannabe πρωθυπουργό με τη χορηγία της Siemens Μητσοτάκη (ο συγκεκριμένος πολιτικός επιδόθηκε σε ένα δίχως αύριο πόλεμο ανακοινώσεων και δηλώσεων) έως κάθε πολιτικό αστικό ρετάλι που βγήκε από τη ναφθαλίνη σπεύδοντας να επιτεθεί εναντίον του Ρουβίκωνα, από κυβερνητικά παπαγαλάκια έως ναζιστικές φυλλάδες. Όλοι τους, μηδενός εξαιρουμένου, κατέθεσαν τον αποτροπιασμό τους επειδή όπως μας πληροφόρησαν καταλύθηκε η δημοκρατία. Επειδή χτυπήθηκε το «κράτος δικαίου…» (από πότε ένα κράτος υπήρξε στη παγκόσμια ιστορία ποτέ δίκαιο; Ας μας πληροφορήσουν, γιατί εμείς προσωπικά δεν το γνωρίζουμε). Ο λόγος; Μία αιφνιδιαστική επίσκεψή μας στον εξωτερικό χώρο του κοινοβουλίου, μερικά συνθήματα, ένα πανό και κάποιες χιλιάδες φυλλάδια. Το αφήγημα των κατηγόρων μας φέρει ως βασικό πυλώνα το τρίπτυχο: ανοχή, ατιμωρησία και συνεργασία με το κυβερνών κόμμα. Παρότι οι στοχευμένες μας ενέργειες είναι τόσο ξεκάθαρες που ουσιαστικά ίσως δεν χρειάζεται τις περισσότερες φορές να ακολουθήσει καν κείμενο ανάληψης, θα αφιερώσουμε λίγο χρόνο για να καταθέσουμε τα αυτονόητα. Θα ασχοληθούμε αρχικά με την αιτία και κατόπιν θα προσεγγίσουμε την αφορμή.
Η παρέμβασή μας στο προαύλιο της Βουλής ήταν η δεύτερη κατά σειρά και έγινε με κύριο αίτημα τις άδειες των πολιτικών κρατούμενων, σε συνδυασμό με τις άδικες προφυλακίσεις των Ηριάννα και Περικλή. Εμμείναμε στο σχέδιό μας να παραμείνουμε στο περιστύλιο παρότι και τις δύο φορές μας δόθηκε η ευκαιρία να εισχωρήσουμε στο εσωτερικό του κοινοβουλίου. Τα τραγελαφικά γεγονότα που ακολούθησαν αδυνατούμε να τα περιγράψουμε. Με μπροστάρη τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μάθαμε ότι η αστυνομία μέσω εντολής της κυβέρνησης μας χαρίστηκε και δεν μας μετέφερε στη ΓΑΔΑ. Το συγκεκριμένο ταξίδι το έχουμε κάνει πολλάκις και θα το κάνουμε και στο μέλλον. Δεν μας φοβίζει. Είναι φορές που επιλέγουμε εμείς μέσω κάποιων ενεργειών, ως συνέπεια, να θέσουμε τους εαυτούς μας στα χέρια των διωκτικών αρχών. Είτε στη ΓΑΔΑ, είτε στον τόπο που μας συνέλαβαν, η αστυνομία είχε ένα καθήκον και το έπραξε: Να καταγράψει τα στοιχεία των μελών μας. Τι αλήθεια επιζητούν όσοι κραυγάζουν για ανοχή; Συλλήψεις για μια ειρηνική παρέμβαση; Μήπως φυλακή μετά το αυτόφωρο; Μήπως κάνα ξερονήσι;
Η αντιπολίτευση είναι εκτός κυβέρνησης αλλά δεν είναι εκτός εξουσίας. Είναι εντός και αποτελεί ζωτικό της μηχανισμό. Η ελληνική δεξιά, με όλη τη ιστορία που κουβαλάει στην Ελλάδα εκφράζει μέρος της άρχουσας τάξης. Θα ήταν πολύ εύκολο να πούμε ότι η παρανοϊκή αντίδραση της στην παρέμβασή μας στη Βουλή, η ατζέντα νόμος και τάξη και οι αδιάκοπες υποσχέσεις της για χειροπέδες και φυλακές είναι απλά και μόνο προϊόν της πολιτικής της κουλτούρας, των κατασταλτικών ακροδεξιών ηθών. Είναι πολύ περισσότερα. Είναι η μόνη ιστορία που μπορεί να πει, είναι το μόνο σημείο που χτίζει μια υποτιθέμενη διαφορά με τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού σε όλα τα άλλα οι πολιτικές τους (οι μνημονιακές πολιτικές και πίσω από αυτές τα σχέδια του κεφαλαίου για τη μαζική ταξική μας υποτίμηση), είναι ίδιες. Έτσι λοιπόν ο Ρουβίκωνας, και η παρέμβασή του στη Βουλή, θεωρήθηκε, μέσα στη ζούγκλα των κομματικών ανταγωνισμών, από όλο το δεξιό προπαγανδιστικό μηχανισμό σαν ευκαιρία. Κι αφέθηκε η ακροδεξιά υστερία ελεύθερη στα όρια του γκροτέσκο.
Από τη μεριά μας, δεν βρήκαμε κάποιο λόγο να μη ρίξουμε κι άλλο νερό σε αυτόν το μύλο. Και γι’ αυτό το λόγο, περνώντας από το «άβατο της Βουλής» στο γειτονικό «άβατο του Κολωνακίου», επαναλάβαμε την παρέμβασή μας έξω από το σπίτι του Κυριάκου Μητσοτάκη. Αφήσαμε όμως στο τέλος την ουσιαστικότερη παρέμβαση. Επιτεθήκαμε με μπογιές στα κεντρικά της Siemens. Το τι θέλαμε να πούμε είναι προφανές: Το απόλυτο παράδειγμα διαφθοράς, ληστείας κοινωνικού πλούτου, η γερμανική εταιρεία, σάρκα από τη σάρκα του ελληνικού καθεστώτος, είναι ο ορισμός της έννοιας «ατιμωρησία» που στην πραγματικότητα σημαίνει ταξική δικαιοσύνη. Και ο πολιτικός που μέχρι και οι πρίζες των τηλεφώνων του γραφείου του ήταν δώρο αυτής της εταιρείας ανοίγει θέμα ατιμωρησίας για τους αναρχικούς…»
Ο δικηγόρος του διαβόλου