Σε ποιόν απευθύνουμε το αίτημα για χορήγηση αδειών στον Δ.Κουφοντίνα;
Σίγουρα όχι στο συμβούλιο αδειών των φυλακών. Ακόμα περισσότερο όχι στο υπουργείο δικαιοσύνης και φυσικά όχι στο κράτος. Κάτι τέτοιο θα ήταν μάταιο εκτός από αντιφατικό.
Το αίτημα αυτό, όπως και κάθε αίτημα που αφορά διωκόμενους απο το κράτος αγωνιστές το απευθύνουμε στην κοινωνική βάση, στους ανθρώπους της δικής μας ταξικής θέσης. Στην πλατιά κοινωνική πλειοψηφία την οποία αφορούσε και αφορά ο αγώνας, οι επαναστατικές πολιτικές επιλογές μαχητών σαν τον Δ.Κουφοντίνα.
Η κοινωνική βάση δεν έχει τα “κλειδιά των κελιών”. Ειδικά στην κατάσταση ήττας και συλλογικής αμηχανίας που βιώνουμε, οι καταπιεσμένοι πιθανόν δεν έχουν ούτε τα κλειδιά των σπιτιών τους.
Έχει όμως στα χέρια της την απόλυτη όσο και αχρησιμοποίητη κοινωνική δύναμη να επιβάλει, αν το θελήσει, στο κράτος να υποχωρήσει.
Υπάρχει ένα κομμάτι της κοινωνίας, ένα κομμάτι που είτε συνδέεται με την άρχουσα τάξη, είτε ελέγχεται από την προπαγάνδα της, που θεωρεί ότι ο όποιος Δημήτρης Κουφοντίνας δεν θα έπρεπε να έχει καν τα βασικά δικαιώματα που αναλογούν σε κάθε κρατούμενο, ανεξάρτητα του ποιός είναι και τι έχει κάνει. Η αντιδραστική θέση υπάρχει και έχει ακροατήριο.
Απέναντι υπάρχει ο κόσμος του αγώνα, πολιτικά και κοινωνικά υποκείμενα με ενεργές επιλογές αντίστασης από ένα ευρύ ιδεολογικό φάσμα. Ο κόσμος αυτός, όπως κι αν στέκεται σε σχέση με την ένοπλη πάλη, το αντάρτικο πόλης, την 17Ν σαν πολιτική και ιστορία, κατανοεί την υπόθεση του Δ. Κουφοντίνα σαν κάτι πολύ περισσότερο από συνηθισμένη παραβίαση δικαιωμάτων. Την κατανοεί ώς μέρος του κοινωνικού πολέμου ως πολιτικό διακύβευμα αλληλεγγύης με σοβαρές προεκτάσεις και σε άλλα μέτωπα αγώνα.
Ανάμεσα σε αυτά τα δύο στέκεται ένα τρίτο κομμάτι, η πλειοψηφία της πλειοψηφίας που κινείται κάπου ανάμεσα στην απάθεια και μια θολή δημοκρατική προσέγγιση, ο κόσμος αυτών που ρέπουν γενικόλογα είτε προς την μία είτε προς την άλλη θέση αλλά στην πραγματικότητα σιωπούν. Ακούν αρκετοί αλλά σιωπούν όλοι. Απέχουν.
Στα δύο τελευταία κομμάτια της κοινωνικής βάσης θεωρούμε ως Ρουβίκωνας ότι απευθύνεται και αυτή η εκδήλωση και το αιτηματικό στοιχείο όλης της οργανωμένης αλληλεγγύης. Και για τον Κουφοντίνα και για κάθε πολιτικό κρατούμενο. Στο μεν κόσμο του αγώνα για να ζητήσουμε ακόμα μεγαλύτερη συμμετοχή, περισσότερες φωνές, περισσότερες δράσεις, περισσότερες τοποθετήσεις. Ώστε να υπάρξουν οι όροι να κερδηθεί η μάχη για την μεγάλη κατηγορία. Αυτή που πρέπει να αντιληφθεί ότι οι ένοπλοι αντάρτες και όσοι αγωνίζονται σε κάθε μέτωπο του κοινωνικού πολέμου, είναι σάρκα από τη σάρκα της. Αγωνίζονται για κοινά συμφέροντα, είναι “δικοί μας”. Εναντίον τους υψώνονται οι υπαίτιοι της καθημερινότητας που ζούμε, οι άνθρωποι και οι μηχανισμοί του κράτους, οι καπιταλιστές και οι δικοί τους, ντόπιοι και διεθνείς, μηχανισμοί. Μας αφορά όλους αν θα αφήσουμε την άλλη πλευρά να ξεδιπλώσει την εκδίκησή της, αν θα λάβουμε-γιατί σε εμάς το στέλνει- το μήνυμα παντοκρατορίας της εξουσίας της.
Θέλουν να ξηλώσουν τις παλιές τους υποχωρήσεις. Όσα αναγκάστηκαν να παραχωρήσουν για να απομειώσουν την οργή αγώνων μέσα κι έξω από τις φυλακές. Αυτά τα ψίχουλα δικαιωμάτων που κοροϊδεύουν την βαρβαρότητα της καταστολής. Και θέλουν και συγνώμη. Αποκήρυξη. Έτσι ολοκληρώνεται η δήλωση της παντοκρατορίας της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, όταν αυτός που τους χτύπησε ταπεινωθεί. Κάθε τέτοια ταπείνωση, το έχει δείξει η ιστορία των κινημάτων σε όλο τον κόσμο, είναι πάντα συλλογική ταπείνωση της αντίστασης, όλων των επιλογών αληθινής ανατροπής των κοινωνικών ισορροπιών.
Γιαυτό και αφορά όλη την κοινωνική βάση ο αγώνας για το δικαίωμα στις άδειες του Δημήτρη Κουφοντίνα και όλων των πολιτικών κρατουμένων.
Τέλος, το που στεκόμαστε εμείς είναι προφανές. Είμαστε απο αυτούς που αναγνωρίζουμε στη 17Ν και τις επιλογές μάχης που έκανε μια αιχμή στον επαναστατικό πολιτικό αγώνα της μεταπολίτευσης. Μια αδιάλλακτη φωνή που πάλεψε σκληρά, μέσα από το δικό μας ταξικό στρατόπεδο, για την υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης. Και στον Δ. Κουφοντίνα βλέπουμε τον σύντροφο και τον αγωνιστή, βλέπουμε την αφοσίωση και την αξιοπρέπεια. . Και γιαυτό και συμμετέχουμε, μαζί με άλλες δυνάμεις του κινήματος ολόψυχα σε αυτήν την υπόθεση, όσο κι αν τραβήξει, όσο μακριά κι αν πάει.
Και όλοι μαζί καλούμε την κοινωνική βάση να επιβάλουμε στο κράτος να υποχωρήσει.