Ως Ρουβίκωνας συνηθίζουμε να απαντάμε μόνο όταν μας συκοφαντούν. Προτιμούμε να αποφεύγουμε τον χαρτοπόλεμο σε κριτικές ακόμα και εντός κινήματος, πόσο μάλλον έξω από αυτό. Αλλά αυτή τη φορά θα κάνουμε μια εξαίρεση. Η παρέμβασή μας στο πεδίο ανέδειξε εύλογα ερωτήματα. Ερωτήματα που πάντα υπήρχαν αλλά που όλοι, ακόμα κι εμείς στο παρελθόν, αποφεύγαμε να απαντήσουμε. Γιατί απλά δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις
Το άρθρο του συνεργάτη της Εφημερίδας των Συντακτών ΔΑ που φιλοξενείται σε περίοπτη θέση στο φύλλο της Δευτέρας 22 Μαίου με τίτλο “Ο Ρουβίκωνας και ο κοινωνικός κανιβαλισμός” ,ασχολείται με την πρόσφατη παρέμβαση της ομάδας μας στο Πεδίον του Αρεως .Εκεί που ενα απο τα πιό αδίστακτα κομμάτια του κεφαλαίου, μαφιόζοι μπράβοι και σωματέμποροι,θησαυρίζουν ρίχνοντας μικρά παιδιά βορά στις σεξουαλικές ορέξεις του κάθε καθάρματος. Εκεί που τσακίζεται και πάλι –σε συνθήκες ειρήνης αυτή τη φορά- η ζωή και η αξιοπρέπεια ανήλικων προσφυγόπουλων,των πιο φτωχών απο τους φτωχούς,των πιο αδύναμων απο τους αδύναμους
Ο συνεργάτης της ΕφΣυν,επιλέγει να μην ασχοληθεί με την πολιτική και κοινωνική διάσταση της παρέμβασής μας ή καλύτερα αποπειράται την πολιτική της απενεργοποίηση. Απο τις πρώτες γραμμές,κατασκευάζει μια ψεύτικη εικόνα με φανερή πρόθεσή να ευτελίσει τη συγκεκριμένη δράση και να της δώσει χαρακτηριστικά γραφικού αυτοαναφορικού ακτιβισμού. Αυτό από μόνο του δεν μας εκπλήσει, το κάνουν πολλοί,κάποιοι μάλιστα με το αζημίωτο.Το ενδιαφέρον ειναι ο τρόπος και χυδαιότητα με την οποία το επιχειρεί.
Ξεκινάει λοιπόν την ανάλυσή του με την αξιωματική διαπίστωση οτι η παρέμβασή μας στο Πεδίον του Αρεως τελικά δεν στρεφόταν όπως υποστηρίζαμε, κατά του κοινωνικού κανιβαλισμού.”Αντιθέτως”… αποφαίνεται.
Και αν ερμηνέυουμε σωστά αυτό το “Αντιθέτως”, τότε η απόπειρά μας να φωτίσουμε όσο και όπως μας αναλογεί το ζήτημα και να έρθουμε έστω και σε συμβολικό επίπεδο κόντρα στο κύκλωμα σωματεμπόρων-πελατών που εκμεταλλεύεται παιδιά, αποτιμάται απο τον συνεργάτη της εφημερίδας ως κοινωνικός κανιβαλισμός εκ μέρους μας.
Αυτό για αρχή. Στην συνέχεια,σε ενα κρεσέντο στρεψιδικίας,μας κατηγορεί για δημιουργία ηθικού πανικού και χειραγώγησης των συναισθημάτων μέσω της εικόνας.Μας φορτώνει δηλαδή με οτι ακριβώς επιχειρεί να κάνει ο ίδιος μεσω του κειμένου του.
Ο συντάκτης προφανώς γνωρίζει καλά πώς να σκηνοθετήσει την ψεύτικη αφήγησή του χωρίς κανείς να μπορεί να τον κατηγορήσει οτι ψεύδεται.Η τεχνική της χειραγώγησης των μαζών έχει τώρα τον πρώτο λόγο. Με τις κατάλληλες λέξεις και φράσεις στην κατάλληλη θέση, το δημοσιευμένο και σε όλους προσβάσιμο οπτικό και έγγραφο υλικό διαμεσολαβημένο απο λεκτικά κόλπα και στολισμένο με όλα τα διαμάντια της κυρίαρχης αστικής σκέψης, χάνει την όποια αντικειμένική του υπόσταση και οδηγεί με ακρίβεια τον αναγνώστη στα προαποφασισμένα συμπεράσματα του αφηγητή.
Ετσι για παράδειγμα, διαβάσαμε οτι βαδίζαμε “σε χαλαρή παράταξη” με κοντάρια στα χέρια και το φώς των φακών να πέφτει πάνω σε συστάδες δέντρων και παγκάκια.Σας θυμίζει κάτι αυτή η περιγραφή; Ποιοί σας έρχονται στο μυαλό να κινούνται παρατεταγμένοι ψάχνοντας στα σκοτάδια. Εξυπνο έτσι; Η αντιδραστική θεωρία των δυο άκρων,το εμβληματικό αφήγημα όλου του καθεστωτικού πολιτικού φάσματος, δεξιού και αριστερού,ξεδιπλώνεται με δυο μόνο λέξεις μπροστά στους αναγνώστες μεταμφιεσμένη σε προοδευτική δημοσιογραφία.
Παρακάτω το κείμενο δεν παραλείπει να πουλήσει (απο τα αριστερά πάντα) λίγη κοινωνική ευαισθησία και κάνει ιδιαίτερη αναφορά – και μάλιστα δύο φορές για να το εμπεδώσουμε-σε μια φράση που ακούγεται στο βίντεο απο τον φύλακα του πάρκου.
..”Υπάρχουνε γκέι και αυτά” λέει ο εργαζόμενος στο πάρκο και με αυτή την ατάκα ενός άγνωστου σε εμάς ανθρώπου, ο δημοσιογράφος χτίζει την υπόλοιπη ιστορία του.Μέχρι σήμερα κανείς δέν έχει σκεφτεί να μας κατηγορήσει για ομοφοβικούς, αφού όλοι γνωρίζουν ότι Αναρχισμός και ομοφοβία είναι δυο έννοιες όχι απλά ασύμβατες αλλά και εχθρικές μεταξύ τους.Ουτε κι ο αρθρογράφος το κάνει ανοιχτά. Παρ’ολα αυτά,ένας υπαινιγμός ποτέ δεν βλάπτει. Ολα να τα περιμένει κανείς απο μια ομάδα με κοντάρια που ψάχνει με φακούς τα πάρκα για “παιδεραστές” (η λέξη είναι σε εισαγωγικά στο κείμενο της εφημερίδας) .
Κι αφου λέει κι άλλα, ο συνεργάτης της εφημερίδας κάνει το μεγάλο ερώτημα. “..τι είδους αποτέλεσμα έχει η παρέμβαση στο στάδιο της τελικής συναλλαγής και πράξης με όρους καταστολής”. Φανταζόμαστε εννοεί οτι θα ήταν προτιμότερο να επιδιώκαμε μια πολιτισμένη ανταλλαγή επιχειρημάτων με τους σωμετέμπορους κάπου σε κάποια βιβλιοθήκη ή σε μια αίθουσα διαλέξεων.Κι όσο για τους πελάτες αντί να τους ψάχνουμε με φακούς στα πάρκα,θα ήταν προτιμότερο να τους μοιράσουμε ενημερωτικά φυλλάδια σχετικά με την παιδεραστία.
Τέτοιες και άλλες πασιφιστικές τιποτολογίες έχουμε ξανακούσει πολλές φορές καί δεν μας εντυπωσιάζουν.Θυμόμαστε για παράδειγμα τις αρλούμπες περί της ανάγκης να μορφωθούν οι φασίστες της Χ.Α. για να καταλάβουν το λάθος της επιλογης τους. Αυτό ήταν το σχέδιο κάποιων για την αντιμετώπιση του ναζιστικού τέρατος. Κάπως έτσι σχεδίαζαν να σταματήσουν τις δολοφονίες και τα πογκρόμ ενάντια σε μεταναστες και ομοφυλόφυλους κλπ.
Μέχρι εδώ, το άρθρο δεν θα ήταν άξιο σχολιασμου μιας και κινείται χωρίς εκπλήξεις στα πλάισια της κυρίαρχης επιχειρηματολογίας, που μέσα απο αερολογίες και κούφια λόγια , πάντα τελικά καταλήγει στο γνωστό μονότονο παραμύθι περί αστικής νομιμότητας κράτους δικάιου κλπ.
Αλλά κάπου εδώ τελειώνουν οι γραφικότητες..
Η εφημερίδα και ο συνεργάτης της αφήνουν για το τέλος το καλύτερο.Τον λόγο για τον οποίο γράφτηκε το άρθρο.Στο ίδιο κάδρο, με την δράση της ομάδας μας μπαίνουν τώρα η κρατική καταστολή, οι αστυνομικές επιχειρήσεις ενάντια στις οροθετικές γυναίκες αλλά και η κατασκευασμένη αθλιότητα για το δήθεν κυνήγι χρηστών από “ομάδες των Εξαρχείων” . Οι άνθρωποι και οι συλλογικότητες που αγωνίζονται ενάντια στους ναρκέμπορους της περιοχής, παρουσιάζονται σαν κυνηγοί χρηστών.
Αυτο είναι λοιπόν,εκεί θέλει να καταλήξει και δεν μας το λέει απο την αρχή.
Ο Ρουβίκωνας με τη δράση του προκαλεί και ευθύνεται για την αστυνομική καταστολή η οποία προφανώς πιό πρίν δεν υπήρχε. Φανταζόμαστε οτι αντίστοιχα οι απεργοί προκαλούν τις απολύσεις τους ενω τηρουμένων των αναλογιών, όποιος αντιστάθηκε στους ναζί κατα την διάρκεια της κατοχής,ευθύνεται και για τα αντίποινα και τις μαζικές εκτελέσεις.
Για να τελειώνουμε.Οσο κι αν η για χρόνια βουτηγμένη στις αστικές στρεβλώσεις λογική κάποιων αδυνατεί να το αντιληφθεί, για εμάς στον Ρουβίκωνα, ζητήματα όπως η παιδεραστία η κοινωνική ανθρωποφαγία, ο εξευτελισμός των ανθρώπων απο το κεφάλαιο το κράτος και τα τσιράκια τους, δεν αποτελούν πρόσχημα ούτε μπαίνουν σε εισαγωγικά όπως κάνει ο συντάκτης στο κείμενό του.Ο αγώνας και η έμπρακτη κόντρα μας με μαφίες,ναρκέμπορους και εμπόρους ανθρώπων δεν είναι επαναστατικός ευφημισμός ουτε κούφιος βερμπαλισμός. Πολύ δε περισσότερο δεν αποτελεί πεδίο αυτοπροβολής όπως απροκάλυπτα υπαινίσεται για εμάς ο δημοσιογράφος. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι του εν εξελίξει ταξικού και κοινωνικού πολέμου που αναπόφευκτα εντέινεται σε συνθήκες κρίσης, τότε που ο καπιταλισμός και η εξουσία, αφήνουν στην άκρη τις φανφάρες περι κοινωνικού κράτους και κράτους δικαίου και δείχνουν το τερατώδες τους πρόσωπο.Τότε που οι μάσκες πέφτουν και γίνεται φανερό οτι η μόνη ελπίδα για τους καταπιεσμένους είναι η αυτοοργάνωση,η αλληλεγγύη και η αντεπίθεση.
Κι όσο για το θέμα καθαυτό, για το “τι να κάνουμε” εκείνο που τελικά πρέπει να επιλέξουμε είναι αν η βολική αδράνεια αποτελεί απάντηση.
Η αδυναμία διαχείρισης από το κίνημα των φαινομένων κοινωνικού κανιβαλισμού στη μητρόπολη επέτρεψε στην αντίδραση και τον φασισμό να μονοπωλήσουν την θεματική και να επιβάλλουν τις δικές τους αναπαραστάσεις. Ναι γιαυτούς είναι εύκολο. “λάθρο”, “αδερφές”, “πρεζάκια” στον Καιάδα. Για εμάς είναι δύσκολο αλλά είναι απαραίτητο. Πρέπει ο κόσμος του αγώνα να μπορέσει να διαχειριστεί και να απαντήσει σε αυτά τα φαινόμενα. Πρέπει να το κάνει κι ας ρισκάρει ο λόγος και η πράξη του να “παρεξηγηθούν”. Γιατί ο συντάκτης του άρθρου, παρά τις κορώνες, το ξέρει καλά: προτείνει την αδράνεια. Και η αδράνεια είναι απάντηση. Είναι η απάντηση που εξουσιοδοτεί την αστυνομία. Είναι η απάντηση που εξουσιοδοτεί την ανάθεση σε ένα κόμμα στις εκλογές. Και αυτή η απάντηση έχει δοκιμαστεί. Κι έχει αποτύχει. Και η αποτυχία της ήταν αυτή που αναμενόμενα πότισε τον φασισμό.
Κι όσο για το τι πετύχαμε; Τίποτα σε πρώτη ανάγνωση. Το γνωστό συνηθισμένο “τίποτα” που έχουν πετύχει οι περισσότεροι αγώνες των τελευταίων χρόνων. Αυτό το “τίποτα”, που όπως και στο πεδίο του Άρεως, γίνεται ο κράχτης της συλλογικής παραίτησης. Κι όμως πετύχαμε κάτι. Αρχίσαμε να απαντάμε. Αρχίσαμε να πατάμε πόδι στον αληθινό “Άγιο Παντελεήμονα” του φασισμού, στα κοινωνικά προβλήματα και αντιφάσεις που τον θρέφουν. Πετύχαμε να αρχίσει να σπάει η κινηματική σιωπή γιαυτά τα θέματα ταμπού. Και δεν θα σταματήσουμε εδώ
Σε αυτό τον πόλεμο εμείς έχουμε πάρει τη θέση μας,με τις πράξεις και τον πολιτικό μας λόγο. Ουτε το ένα ούτε το άλλο ισχυριζόμαστε οτι είναι χωρίς λάθη και χωρίς αδυναμίες. Προσπαθούμε όμως πάντα να τα διορθώνουμε αξιοποιώντας το πιο χρήσιμο ίσως εργαλείο του κοινωνικού αγωνιστή,την αυτοκριτική.
Οσο για την κριτική, την δεχόμαστε ( και την ασκούμε) στά πλαίσια της αλληλεπίδρασής μας με την κοινωνία τους συντρόφους μας και τον κόσμο του αγώνα.Το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι οι γνώμες, καί η κριτική να στοχεύουν στο δυνάμωμα και την αποτελεσματικότερη οργάνωση του αγώνα. Οχι στην απονέυρωση και τον ευτελισμό του.
Αυτές τις δεύτερες τις πετάμε στα σκουπίδια
Το άρθρο στην Εφημερίδα των Συντακτών βρίσκεται εδώ
¨https://www.efsyn.gr/arthro/o-royvikonas-kai-o-koinonikos-kanivalismos