Ο σύριζα μαγείρεψε, η δεξιά σερβίρει, η κορυφή τρώει.
4,5 χρόνια Σύριζα δεν ήταν μια, έστω ρητορική, παρέκκλιση από την κανονικότητα της δημοκρατίας. Αποδείχθηκε ότι ήταν κάτι πολύ πιο ουσιαστικό. Ας αναρωτηθούμε όλοι και όλες πως θα μπορούσε να συνεχίσει η ιστορία με τα μνημόνια αν οι κοινωνικές αντιδράσεις δεν καθησυχάζονταν. Αν δεν επενδύονταν σε μία εύκολη, από τα πάνω λύση. Πως θα ήταν τα πράγματα χωρίς την αυταπάτη ότι μια ολική επίθεση των καπιταλιστών αντιμετωπίζεται από εκλογές, βουλευτές και τηλεοπτικά παράθυρα.
Το βασικό πρόβλημα που καλέστηκε να λύσει ο Σύριζα για το σύστημα είναι το πώς οι αντιδράσεις σε όσα γίνονται θα φύγουν από το πεζοδρόμιο και θα περιοριστούν στα κλουβιά της εξουσίας. Και το έλυσε υποδειγματικά. Στο τέλος πέτυχε κάτι, που αν οι καπιταλιστές έχουν φιλότιμο θα τον παρασημοφορήσουν: έπεισε μαζικά για την απουσία κάθε εναλλακτικής λύσης στην φιλελεύθερη πραγματικότητα. Και όχι μόνο.
Από την μία συντήρησε άθλιες αντεργατικές ρυθμίσεις όπως ο υποκατώτατος μισθός και από την άλλη το τράβηξε πιο κάτω, επιβάλλοντας τον ορισμό του κατώτατου μισθού από το κράτος ή προωθώντας την λειτουργία καταστημάτων τις Κυριακές. Η συντήρηση ένος «κοινωνικού προφίλ» είτε με αυξήσεις ψίχουλα είτε με κοινωνικά δικαιώματα ήταν το απαραίτητο τίμημα για να επιτευχθεί η κοινωνική ειρήνη και η απονεύρωση των μαζών. Άλλωστε το παιχνίδι της δημοκρατίας θέλει και τον αριστερό πόλο και ο Σύριζα έχει εμφανώς καπαρώσει την θέση για τα επόμενα χρόνια.
Και τώρα ήρθε η δεξιά. Έχοντας έτοιμο έδαφος θέλει να συνεχίσει, πιο ενεργητικά πλέον, την επίθεση. Η ατζέντα είναι καθορισμένη πολύ καιρό πριν τα μνημόνια, σε αυτά όμως περιγράφεται με κάθε λεπτομέρεια. Υπάρχουν μια σειρά από «κάστρα» κοινωνικών και εργατικών δικαιωμάτων που την μνημονιακή περίοδο κρίθηκε πολύ επικίνδυνο να χτυπηθούν, υπήρχαν άλλες προτεραιότητες.
Ένα από αυτά τα «κάστρα» είναι ο συνδικαλισμός. Ασφαλώς και είμαστε οι τελευταίοι που θα υπερασπιζόμασταν το σκήνωμα του καθεστωτικού συνδικαλισμού. Και ούτε το κράτος και το κεφάλαιο ασχολούνται στην ουσία μαζί τους. Αυτό που κάνουν είναι να θωρακίζονται προληπτικά από μια κοινωνική δύναμη, που αν αναπτυχθεί, θα τους δημιουργήσει άλυτο πρόβλημα. Φοβούνται έναν νέο συνδικαλισμό βάσης, πάνω στα αποκαΐδια του παλιού, γιατί ξέρουν ότι όσα σκοπεύουν να κάνουν θα δείξουν σε όλους τους εργαζόμενους την αναγκαιότητά του. Προσπαθούν λοιπόν, και καλά κάνουν από την μεριά τους να κάνουν δύσκολη τη ζωή των εργατικών αγώνων πριν αυτοί ξεσπάσουν. Την ίδια ώρα, με διάφορες σάλτσες για καταπολέμηση της αδήλωτης εργασίας, δίνεται η επόμενη ώθηση στην ελαστική εργασία, καταργούνται δικαιώματα προσφυγής του εργαζόμενου, κλπ, κλπ.
Είναι φανερό πως το νέο νομοσχέδιο είναι τροχιοδεικτικό βλήμα για τα επόμενα νομοσχέδια που θα ακολουθήσουν. Ακόμα και η Ν.Δ. καταλαβαίνει ότι οι ισορροπίες στην κοινωνική βάση είναι εύθραυστες παρά την νηνεμία εδώ και 4,5 χρόνια. Θα ακολουθήσουν κι άλλα αντεργατικά νομοσχέδια μέχρι η κοινωνική δυναμική να τους υποχρεώσει να υποχωρήσουν. Πάνε ευθεία για ιδιωτικοποίηση του ασφαλιστικού, για απολυτοποίηση του ελέγχου των όρων εργασίας από το αφεντικό, κατάργηση όλων των ωραρίων και των δημόσιων παροχών. Αυτό θέλουν, το έχουν πει ανοιχτά, δεν υπάρχει καμία έκπληξη στον ορίζοντα.
Το σχέδιο κράτους και κεφαλαίου για τις ζωές μας είναι γνωστό. Και στην εφαρμογή του παίρνει μέρος κάθε ηθοποιός της δημοκρατίας ο καθένας με τον ρόλο του. Τώρα στα πράγματα είναι η δεξιά και ο ρόλος της είναι η ευθεία επίθεση. Σε όλα τα μέτωπα. Η επίθεση αυτή πρέπει να συντριβεί. Η βάση βρίσκεται μπροστά σε νέα καθήκοντα που προκύπτουν ως συνέπειες των δικών της αυταπατών τα προηγούμενα χρόνια. Η πάλη και το κόστος της είναι κάτι που όσο αποφεύγεται τοκίζεται.
Εμείς ως μαχόμενος πολιτικός σχηματισμός θα είμαστε όπως πάντα μπροστά. Ενάντια σε αριστερές και δεξιές εκδοχές του καθεστώτος. Ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο, ενάντια στον θίασο του συστήματος και των εργαλείων του. Μαζί με όλο τον κόσμο του αγώνα. Καλώντας σε συμμετοχή, οργάνωση, επικαλούμενοι την ανάγκη τόλμης, πολύ περισσότερης τόλμης.
Ο σύριζα μαγείρεψε, η δεξιά σερβίρει, οι πλούσιοι τρώνε.
Το γεύμα είμαστε όλοι μας. Οργάνωση και αγώνας ΤΩΡΑ.