Παρέμβαση στο σπίτι του Νικόλαου Λούλη, προέδρου του Δ.Σ. και εκτελεστικού μέλους της Loulis Food Ingredients Α.Ε., στην Κηφισιά.
Όποτε ακούμε συστημικά χείλη να αναφέρονται σε “κρίσεις”, είτε την πετρελαϊκή, είτε την ενεργειακή ευρύτερα, είτε την επισιτιστική, είτε για τον πληθωρισμό, ένα πράγμα να έχουμε πάντα στο μυαλό μας. Ότι πρόκειται για “κρίσεις” που προκύπτουν από την αχόρταγη δίψα κράτους και κεφαλαίου για εξουσία και πλούτο, μια δίψα που οδηγεί σε εθνικιστικούς και ιμπεριαλιστικούς πολέμους, σε πολεμοκάπηλους ανταγωνισμούς ιδιωτικών συμφερόντων, οι οποίοι εν τέλει προκαλούν διεθνείς εξελίξεις με άμεσα αποτελέσματα στον καθημερινό μας αγώνα για επιβίωση.
Και “κρίσεις”, στο σύστημα υπό το οποίο ζούμε, υπήρχαν, υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Αυτές οι επονομαζόμενες “κρίσεις” στην ουσία αποτελούν έναν τεχνητό όρο των κυβερνώντων και των αφεντικών προκειμένου να δικαιολογήσουν και να μας κάνουν να δεχτούμε αδιαμαρτύρητα μια αλλαγή, όπως η αύξηση του κόστους διαβίωσης ή οι αυξήσεις στα τρόφιμα, μια αλλαγή που δεν προκαλέσαμε εμείς, αλλά υπομένουμε το βάρος των συνεπειών της σε καθημερινό επίπεδο.
Μια τέτοια “κρίση” είναι και η πληθωριστική, σε συνδυασμό με την επισιτιστική. Αυξήσεις εν γένει των τιμών, και κυρίως σε όλα τα βασικά για την επιβίωση αγαθά, καθώς και αυξήσεις στις τιμές των τροφίμων που λειτουργούν και ως πρώτη ύλη για άλλα τρόφιμα, όπως το αλεύρι.
Κατά έναν μαγικό τρόπο, ποτέ μα ποτέ, τις ζημιές αυτών των “κρίσεων” δεν τις πληρώνουν αυτοί που τις προκάλεσαν, δηλαδή κράτη και αφεντικά, αλλά όλοι και όλες εμείς, οι προλετάριοι και οι προλετάριες, η βάση της κοινωνίας που ζούμε.
Ίσα ίσα, αυτοί που τις προκάλεσαν βγαίνουν πάντα αλώβητοι, αν όχι ισχυρότεροι. Ενώ, την ίδια στιγμή, ακόμη και μικρότερα ψάρια του κεφαλαίου, που παρότι δεν είναι άμεσοι και μοναδικοί υπεύθυνοι της υποτίμησης των ζωών μας, αυξάνουν τα κέρδη τους, τη στιγμή που εμείς πεινάμε.
Ένας τέτοιος οικονομικός παίκτης είναι η Loulis Food Ingredients Α.Ε., η αλευροβιομηχανία της οικογένειας Λούλη, της οποίας ο συνολικός τζίρος αυξήθηκε από 134,91 εκατομμύρια για το 2021 σε 197,91 εκατομμύρια για το 2022, μια αύξηση της τάξης του 46,7%.
Μα θα πει κάποιος πως αυτοί δεν φταίνε, αυτοί κάνουν τη δουλειά τους.
Και εμείς απαντάμε πως αυτό είναι το πρόβλημα, ότι κάνουν τη δουλειά τους. Μπορεί οι βιομήχανοι που δραστηριοποιούνται στα τρόφιμα να μην ευθύνονται για την επισιτιστική “κρίση”, αυτοί είναι όμως που διαμορφώνουν και συντηρούν τις αυξημένες τιμές των τροφίμων χέρι χέρι με το κράτος.
Και σε αυτούς πρέπει να στρέψουμε την οργή μας.
Με οργάνωση, αντίσταση και αγώνα.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΛΟΠΗ
