Βρισκόμαστε πλέον έναν χρόνο μετά από το έγκλημα των Τεμπών και τον θάνατο των 57.
Έναν χρόνο μετά και όλος ο κόσμος της κοινωνικής βάσης γνωρίζει πολύ καλά ποιοι φταίνε, γιατί φταίνε και πως όχι απλά φταίνε, αλλά κάθε απόφασή τους πάρθηκε με δόλο, με πλήρη γνώση της κατάστασης και χωρίς να κάνουν τίποτα για κάποιο διαφορετικό αποτέλεσμα. Οι νεκροί των Τεμπών δεν ήταν μια ατυχής στιγμή. Ήταν μια προμελετημένη ζαριά κάθε φορά που αναχωρούσε ένα τραίνο. Και για αυτή τη ζαριά υπάρχουν υπεύθυνοι που αδιαφόρησαν πως για κάποιους, κάποια στιγμή, η ζαριά θα “κάτσει” ακριβώς όπως δεν πρέπει.
Από την πρώτη στιγμή είδαμε κράτος και ιδιώτες (Hellenic Train) να προσπαθούν να αποποιηθούν τις ευθύνες τους, να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη. Δεν τους βγήκε. Με θράσος και τσαμπουκά προσπάθησαν να συγκαλύψουν και επιβληθούν. Ούτε αυτό τους βγήκε. Και αφού τώρα βλέπουν πως όλα αυτά απέτυχαν, προσπαθούν να ενσωματωθούν στο σώμα των θρηνούντων και να νερώσουν την οργή που ξεχυλίζει. Να ξέρουν καλά πως ούτε αυτό θα πετύχει.
Δεν θα πετύχει γιατί δεν ξεχνάμε πως τις αμέσως επόμενες μέρες μπάζωσαν το πεδίο της σύγκρουσης, αποκρύπτοντας στοιχεία και -όπως όλα δείχνουν- σκάνδαλα για μεταφορά εύφλεκτων υλικών που θα βοήθησαν στην ανάφλεξη βαγονιών. Πως το μαύρο κουτί του intercity βρέθηκε εννέα μήνες μετά, πλέον αχρηστευμένο. Πως κάθε επιχειρησιακό κομμάτι βρωμάει συγκάλυψη.
Δεν θα πετύχει γιατί δεν ξεχνάμε πως ενώ θέλουν να παίρνουν όλες τις αποφάσεις, δεν θέλουν να αναλαμβάνουν καμία από τις ευθύνες. Ευθύνες των οποίων όλο το βάρος προσπάθησαν να μεταθέσουν στον λάθος χειρισμό ενός σταθμάρχη. Ενός ανεκπαίδευτου σταθμάρχη που φαίνεται να βρέθηκε στη θέση του από μια σειρά παρακάμψεις και ρουσφέτια του τότε υπουργού μεταφορών Κ. Καραμανλή, ο οποίος δεν έδειξε το ίδιο ενδιαφέρον στις επανειλημμένες προειδοποιήσεις των συνδικαλιστικών οργάνων πως μια τραγωδία είναι απλά θέμα χρόνου.
Δεν θα πετύχει γιατί δεν ξεχνάμε την κοροϊδία της ύπαρξης συστήματος ασφαλείας και τηλεδιοίκησης, με τα δημοσιεύματα από τα καλοπληρωμένα συστημικά μέσα να αλλάζουν ανά βδομάδα, αν τελικά υπάρχει ή όχι.
Δεν θα πετύχει γιατί δεν ξεχνάμε το θράσος που ξεχύλιζε ενώ εκτυλίσσονταν οι διαδικασίες της εξεταστικής επιτροπής, τόσο από τον υπουργό Κ. Καραμανλή όσο και από τον πρόεδρο Δ. Μαρκόπουλο. Μια εξεταστική επιτροπή που έληξαν κακήν κακώς όταν συνειδητοποίησαν πως δεν πάει προς το επιθυμητό αποτέλεσμα και απλά βγάζει ακόμη περισσότερα στοιχεία στο φως παρά τις προσπάθειες. Θράσος και αλαζονεία πως τίποτα δεν τους αγγίζει, κατευθυνόμενα ακόμη και προς τους γονείς των παιδιών που δολοφονήθηκαν εκείνη τη μέρα.
Δεν θα πετύχει γιατί δεν ξεχνάμε πως για αυτό ακριβώς πρόκειται. Για δολοφονία. Μια ανθρωποκτονία με δόλο.
Το κράτος και το κεφάλαιο μας δολοφονούν. Ως οι μεγαλύτερες εγκληματικές οργανώσεις πάνω από τα κεφάλια μας μας λένε ξεκάθαρα πως μια επιλογή έχουμε, να συνηθίσουμε.
Ε λοιπόν δεν θα συνηθίσουμε.
Δικαιοσύνη θα αποδοθεί. Με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο.
Αυτή είναι η μεγαλύτερη, διαχρονικότερη αλήθεια. Για κάθε κοινωνία που πέρασε και για κάθε κοινωνία που θα ακολουθήσει. Η μεγαλύτερη αλήθεια όπως πολύ απλά ειπώθηκε από την Μ. Καρυστιανού στην κατάθεσή της στην εξεταστική επιτροπή, μητέρα ενός εκ των θυμάτων του κρατικού εγκλήματος.
Το κράτος και το κεφάλαιο θα έπρεπε να νιώθουν τυχεροί που ακόμη βρίσκονται στη θέση να επιλέξουν τον “έναν” τρόπο. Και η ιστορική πραγματικότητα ας τους είναι σύμβουλος πως τους συμφέρει να τον προτιμήσουν, αλλά δεν κρατάει για πολύ.
ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ
ΔΕΝ ΘΑ ΣΙΩΠΗΣΟΥΜΕ
ΚΑΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΙΡΗΝΗ ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ
Ρουβίκωνας
