Δεν είναι η πρώτη φορά που μια γυναίκα δολοφονείται ενώ προϋπάρχουν καταγγελίες στην αστυνομία εις βάρος του γυναικοκτόνου, οι οποίες δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα. Με μια γρήγορη ματιά στις γυναικοκτονίες των τελευταίων μηνών: Ο γυναικοκτόνος της 54χρονης στη Νίκαια (2023) είχε συλληφθεί δύο φορές για ενδοοικογενειακή βία και είχε κληθεί από γείτονες η αστυνομία ακόμα περισσότερες. Ο γυναικοκτόνος της 43χρονης Γεωργίας στη Σαλαμίνα (2023) είχε επίσης καταγγελθεί για ενδοοικογενειακή βία. Ο γυναικοκτόνος της 41χρονης Γεωργίας στη Θεσσαλονίκη (2024) είχε καταγγελθεί για ξυλοδαρμό στο παρελθόν από την αδερφή και από πρώην συντρόφους του. Η 28χρονη Κυριακή στην γυναικοκτονία των Αγίων Αναργύρων είχε καταγγείλει το θύτη για βιασμό και ξυλοδαρμό το 2020.
Πάρα πολλές οι καταγγέλλουσες βέβαια, σου λέει η αστυνομία. Ποιά να πρωτοσυντρέξουν οι 72 χιλιάδες αστυνομικοί του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη; Έχουν άλλες δουλειές φαίνεται οι ορδές των αστυνομικών που έχουν προσληφθεί, όπως να φυλάνε σπίτια κάθε είδους διαπλεκόμενων από την “απειλή” κάποιου πανό αναρχικών και να περιφέρονται στους δρόμους και στις γειτονιές για να μας πουλήσουν νόμο και τάξη. Είναι τώρα ώρα να ασχολούνται με γυναίκες των οποίων η ζωή βρίσκεται σε άμεσο κίνδυνο; Που τις παραμονεύει ένας επίδοξος γυναικοκτόνος που πήγαν να καταγγείλουν τρομοκρατημένες για τη ζωή τους; Κάπως έτσι φτάσαμε και στο σημείο γυναικοκτονίας λίγα μέτρα μακριά από το αστυνομικό τμήμα Αγίων Αναργύρων. Γιατί δεν υπήρχε περιπολικό να συνοδεύσει την έντρομη Κυριακή στο σπίτι της. Βέβαια, οι μετέπειτα πληροφορίες λένε ότι υπήρχε κι απ’ αυτό. Συγκεκριμένα, η μία απ’ τις γυναίκες αστυνομικούς που ψευδόμενες αγνόησαν το αίτημα της Κυριακής ήταν η οδηγός του περιπολικού που δήθεν δεν υπήρχε… Της είπαν ακόμη να καλέσει η ίδια την Άμεση Δράση, πράγμα που έπρεπε να κάνει ο αξιωματικός υπηρεσίας βάσει πρωτοκόλλου.
Στην πραγματικότητα κανείς και καμία δεν σοκάρεται από τέτοιες αποκαλύψεις παρά μόνο οι υποκριτές. Μας είναι γνώριμος ο βαθιά ριζωμένος μισογυνισμός των εξουσιών που δεν τηρούν ούτε ένα στοιχειώδες πρωτόκολλο για τις καταγγελίες γυναικών που η ζωή τους βρίσκεται σε κίνδυνο. Όλοι και όλες γνωρίζουν, με άλλα λόγια, ότι δεν πρόκειται για μεμονωμένη αμέλεια, ούτε για αδυναμία παροχής βοήθειας. Πρόκειται για συνενοχή. Με την αστυνομία τόσο συχνά χωμένη σε βασανισμούς, υποθέσεις μαστροπείας, εμπόριο ναρκωτικών, δολοφονίες, κυκλώματα οργανωμένου εγκλήματος, η συνενοχή σε γυναικοκτονίες είναι απλώς ρουτίνα. Και δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένα ακόμη παράγωγο αλλά και μηχανισμός διαιώνισης της πατριαρχικής εξουσίας. Μια ακόμη συνθήκη που σκοπεύει να συνετίσει κάθε θύμα κακοποιητικής συμπεριφοράς, να μην ελπίζει πως υπάρχει κάποια διέξοδος ή διαφορετική ζωή. Ένα ακόμη δεκανίκι στους μηχανισμούς διαχωρισμού για να επιτρέπει την άσκηση εξουσίας πάνω στο γυναικείο σώμα την οποία η πατριαρχία προσφέρει απλόχερα σε κάθε άνδρα ανεξαρτήτως κοινωνικής βαθμίδας. Μηχανισμός που τρέφεται με φόρο αίματος από τις γυναίκες. Η διαφορά μας, ωστόσο, με ορισμένους είναι ότι επιλέγουν την εκλογίκευση ώστε να αδιαφορήσουν για όλα αυτά. Για το αν μία ακόμη γυναίκα ζήτησε βοήθεια αγωνιώντας για την τύχη της εκείνο το βράδυ και της την αρνήθηκαν. Για το αν οι μπάτσοι σφυρίζουν αδιάφορα στο άκουσμα της φράσης “ήταν έξω από το σπίτι μου με ένα μεγάλο μαχαίρι”. Για το αν την έδιωξαν κοροϊδεύοντάς τη κατάμουτρα και παίζοντας το συνήθη απάνθρωπο ρόλο τους στο χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Για το αν ο γυναικοκτόνος της έστησε καρτέρι έξω από το τμήμα – τόσο σίγουρος ήταν ότι θα τη βρει να φεύγει άπραγη και αβοήθητη – κι έτρεξε να τη μαχαιρώσει ενώ μιλούσε με την Άμεση Δράση.
“Όχι μπαμπά, είμαι 28 χρονών τώρα. Από εδώ και πέρα πρέπει να κανονίζω μόνη μου, να είμαι ανεξάρτητο άτομο” λέει ο πατέρας της Κυριακής ότι ήταν η απάντησή της όταν της πρότεινε να μείνει μαζί του μετά το χωρισμό. Ένα ολόκληρο πατριαρχικό σύστημα της ανταπάντησε ότι δε δικαιούται να τα καταφέρει. Αυτό δεν αναιρεί ότι τόλμησε να περάσει το κατώφλι προς την ελευθερία της, να δοκιμάσει μια ζωή χωρίς πατριαρχική κακοποίηση. Αυτή η τόλμη μας οπλίζει. Δε θα πάρουμε το μάθημα που θέλουν τα θρασύδειλα πιόνια της πατριαρχίας. Αυτά που, σε αντίθεση με τα θύματα, έχουν συμπαραστάτη στo έργο τους τον εγκληματικό μισογυνισμό των αρχών, της δικαιοσύνης, των μιντιακών πλυντηρίων, των κυβερνώντων και τόσων άλλων συνενόχων. Αλλά και σ’ όσους είμαστε απέναντι, δύο παράλληλοι κόσμοι συνυπάρχουν: ο κόσμος του “κρίμα η κοπέλα” και ο κόσμος του “καμία λιγότερη”. Ο κόσμος του “τι να πεις” και “τι να κάνεις” κι ο κόσμος που βρίσκει τι να πει και τι να κάνει. Ο κόσμος που μέσα στην παραίτηση και πλήρη αποκοπή του από το κοινωνικό περιβάλλον “έχει τα δικά του” κι ο άλλος που δε μπορεί να τα δει παρά μόνο ως δικά του. Που οραματίζεται ποια ζωή θα είχε το θύμα σε ένα διαφορετικό συλλογικό περιβάλλον, που βλέπει στο πρόσωπο του την αδερφή του, τη φίλη του, τη μάνα του, το παιδί του και κάθε θηλυκότητα που διεκδικεί τη ζωή της γύρω του. Αυτοί οι παράλληλοι κόσμοι πρέπει να ωσμωθούν για να μην ξανακούσουμε λόγια σαν αυτά του πατέρα της “Μακάρι να ξημερώσει και να είναι ψέμα και να είναι εδώ η κόρη μου”. Μιλάει για την Κυριακή που δολοφονήθηκε 28 χρονών γιατί ήταν γυναίκα.
ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΕΣ ΕΔΩ ΑΛΛΑ ΟΤΑΝ ΧΤΥΠΑΝΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΑΜΕ ΟΛΕΣ
ΠΟΤΕ ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ
ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ ΡΟΥΒΙΚΩΝΑ
