Παρέμβαση στο κατάστημα αθλητικών ειδών SPORTMANIA για εργοδοτική εκμετάλλευση.
Η ασυδοσία των αφεντικών και η εκμετάλλευση των εργαζομένων τους, έχει πάψει να μας εκπλήσσει αλλα όχι να μας εξοργίζει. Κάθε φορά που έρχεται σε γνώση μας ένα περιστατικό, είτε μπορούμε άμεσα να αναγνωρίσουμε τους εαυτούς μας μέσα σε αυτό ή κάποιο δικό μας πρόσωπο, συγγενή, γνωστό και φίλο. Η γκάμα της εκμετάλλευσης είναι τεντωμένη απ’όλες τις πλευρές, είτε μιλάμε για σεξουαλικές παρενοχλήσεις, μη καταβολή δεδουλευμένων ή ενσήμων, μη αποζημίωση υπερωριών, στέρηση βασικών δικαιωμάτων όπως διαλείμματα-ξεκούραση, άδειες, εξαναγκασμός υπαλλήλων σε συγκεκριμένες τυποποιημένες συμπεριφορές για την ευχαρίστηση του πελάτη. Στο άθλιο εργασιακό περιβάλλον της ελλάδας όλες αυτές οι συμπεριφορές οριακά θεωρούνται αναμενόμενες.
Αρκετός κόσμος στο άκουσμα μιας τέτοιας ιστορίας θα κουνήσει συγκαταβατικά το κεφάλι λέγοντας οτι «έτσι είναι, όλοι έτσι κάνουν, υπάρχουν και χειρότερα, κάνε υπομονή» ή το πολύ πολύ παροτρύνουν τα θύματα να φύγουν για να βρούν κάτι καλύτερο, αλλά να μην μπλέξουν με καταγγελίες γιατί ως γνωστόν «αυτά μαθαίνονται στη πιάτσα και θα δυσκολευτείς να βρείς επόμενη δουλειά». Ζούμε σε μία χώρα όπου τα συνδικαλιστικά όργανα ειδώνονται ως μιάσματα και τα κρατικά θεσμικά εργαλεία που κάποτε είχε στο πλευρό του ένας εργαζόμενος κινούνται αργά και συνήθως χωρίς να φέρουν κάποιο ικανοποιητικό αποτέλεσμα.
Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά του μεσαίωνα της εργασίας, η πλευρά στην οποία οι ίδιοι οι εργαζόμενοι ενεργούν αυτοβούλως και με αποκλειστικά δικά τους μέσα, κάνοντας χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, ή μέσω στήριξης απο πρωτοβάθμια σωματεία, δημοσιοποιούν τα γεγονότα και τα θέτουν σε γνώση ολόκληρης της κοινωνίας. Μπορεί κάποιος κακόπιστα να αμφισβητήσει τα όσα διαμείφθηκαν και να αναζητήσει να μάθει την αλήθεια της «άλλης πλευράς». Αναρωτιόμαστε όμως πόσο ορθή μπορεί να είναι μια τέτοια πρακτική «απόδοσης δικαίου» όταν μιλάμε για μια σχέση εξαρτημένης εργασίας έναντι αμοιβής, όπου το ένα μέρος (εργοδότης) ορίζει τον τόπο, τον χρόνο και τον τρόπο παροχής της εργασίας απο το άλλο μέρος (εργαζόμενος) και ασκεί έλεγχο και εποπτεία για τη διαπίστωση της συμμόρφωσής του προς αυτές. Ο έχων την εξουσία ορίζει και τους κανόνες όσο εξευτελιστικοί και να είναι για τον υπάλληλό του.
Ένα τέτοιο αλαζονικό φυντάνι είναι και ο εργοδότης του Sportmania, που αποφάσισε και έθεσε ως εργασιακό πρωτόκολλο τη στέρηση διαλείμματος σε οκτάωρη βάρδια και επιπλέον τον φυσικό περιορισμό των εργαζομένων αυστηρά εντός των ορίων του καταστήματος σε περίπτωση που για τον οποιονδήποτε λόγο δεν βρίσκονται στο πόστο τους. Με πιο απλά λόγια μια ιδιότυπη ομηρία μέσα στο κατάστημα και στέρηση ενός εκ των πιο θεμελιωδών κεκτημένων του εργασιακού κόσμου. Εργοδοτικές αυθαιρεσίες τέτοιου τύπου φυσικά δεν δηλώνονται απο την πλευρά της εργοδοσίας κατα την υπογραφή της σύμβασης, με τρόπο που ο εκάστοτε εργαζόμενος έρχεται προ τετελεσμένου και ή αναγκάζεται να υποκύψει στο «πρωτόκολλο» στο οποίο εξαναγκάζονται και όλοι οι υπόλοιποι συνάδελφοι του, ή εξωθείται σε παραίτηση.
Εφόσον δεν υπάρχει κανένα πλαίσιο ασπίδα προστασίας για εμάς που βγαίνουμε να δουλέψουμε για ένα μεροκάματο πείνας έτσι το κάθε αφεντικό μπορεί να πράττει όπως γουστάρει, ακριβώς με τα λόγια του ιδιοκτήτη του Sportmania «εμείς έτσι κάνουμε εδώ, έτσι γουστάρω να δουλεύω». Στην αντίδραση της εργαζόμενης να στερηθεί το διάλειμμά της και πόσω μάλλον να μην της επιτραπεί καν να λείψει εκτός φυσικών ορίων μαγαζιού, η απάντηση που έλαβε ήταν οτι η στάση της είναι πολύ επιθετική και οτι δεν θα συνεχίσει να εργάζεται.
Είναι άπειρα τα περιστατικά αυθαιρεσίας και κατάχρησης εξουσίας των εργοδοτών, έχουμε ακούσει για ομηρίες υπαλλήλων σε πατάρια κατα τη διάρκεια ελέγχων ΔΟΥ, αναγκαστική ορθοστασία, αναγκαστικά χαμόγελα, απαγόρευση χρήσης κινητού τηλεφώνου ακόμα και σε καταστάσεις που μπορούν να θεωρηθούν επείγουσες, απαγόρευση συνομιλιών με συναδέλφους. Τελειωμό δεν έχει η καφρίλα των αφεντικών. Ανάγκες όπως ξεκούραση, φαγητό, λήψη φαρμάκων σε συγκεκριμένες ώρες, ένα τηλεφώνημα που μπορεί και να είναι ανάγκη είναι ψιλά γράμματα γι’ αυτούς. Ειδικά όταν ξέρουν οτι υπάρχουν άνθρωποι που βρίσκονται σε απόλυτη ανάγκη για εργασία μετά απο μακροχρόνια ανεργία.
Ο λόγος που μέχρι και σήμερα τέτοια περιστατικά περνάνε όχι απλά ατιμώρητα αλλα και σε κάποιες περιπτώσεις αποσιωπούνται εντελώς, είναι επειδή η κάστα των αφεντικών βρίσκει παραθυράκια σε ασαφή και αόριστα εργασιακά νομοθετήματα τα οποία στην πράξη καμία αλλαγή δεν έχουν φέρει στον μεσαίωνα που βιώνουν οι εργαζόμενοι. Να υπενθυμίσουμε με την ευκαιρία οτι σε συνέχεια της «ευέλικτης εργασίας» του νόμου Χατζηδάκη, η ΝΔ φέρνει και την 6ήμερη εργασία δηλαδή θα ζούμε για να δουλεύουμε ή αλλιώς θα πεθάνουμε δουλεύοντας.
Δεν υπάρχουν σωτήρες, δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις, οι αλλαγές δεν θα έρθουν μόνες τους. Μέσα απο την δημοσιοποίηση τέτοιων περιστατικών μπορεί να ενισχυθεί η δυναμή μας, να αντιδράμε, να διεκδικούμε και να στεκόμαστε αλληλέγγυοι/ες στον κόσμο της τάξης μας. Ο κάθε εργοδότης θα συνεχίσει να κάνει «ο,τι γουστάρει», κι εμείς με τη σειρά μας θα αντιδράμε με όποιον τρόπο θεωρούμε πρόσφορο για να του κόψουμε τον αέρα.
Τα μαγαζιά σας αν δεν μπορείτε να τα δουλέψετε με όρους αξιοπρέπειας και στοιχειώδους σεβασμού, κλείστε τα. Απευθυνόμαστε όχι μόνο στον συγκεκριμένο εργοδότη αλλα σε κάθε έναν που λειτουργεί τη γαλέρα του πατώντας πάνω στην ανάγκη για το μεροκάματο.
ΟΚΤΑΩΡΟ ΟΡΘΟΣΤΑΣΙΑ ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ ΝΑ ΚΑΤΣΟΥΝ ΟΙ ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ
ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ/ΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΙ/ΕΣ ΤΟΥΣ
