Στα πλαίσια μιας συγκυρίας που χαρακτηρίζεται από το τέλος μιας περιόδου επίθεσης κράτους και κεφάλαιου και εμφανίζει τα πρώτα σημάδια μιας νέας περιόδου ακόμα θρασύτερης και καταστροφικής για την κοινωνική βάση επέλασης τους, ο συλλογικός αναστοχασμός των αγωνιστικών εμπειριών του παρελθόντος γίνεται αναγκαία συνθήκη. Δεν ανάβουμε καντήλια σε επαναστατικά εικονίσματα ούτε μας ενδιαφέρουν σκιαμαχίες γύρω από ορθοδοξίες. Οι τελευταίες τέσσερις δεκαετίες ξεκίνησαν με τον επαναστατικό αναβρασμό στις δυτικές μητροπόλεις και τον τρίτο κόσμο και τελειώνουν με τον καπιταλισμό “σίγουρο” στον θρόνο του και τα κράτη να υιοθετούν (με το μεταμοντέρνο γάντι αυτή τη φορά), ξανά την κοσμοαντίληψη και τις πρακτικές του προπολεμικού φασισμού. Οφείλουμε να δούμε, με μόνη σκοπιμότητα την πρόοδο του αγώνα στο σήμερα, τι έγινε αυτές τις δεκαετίες. Διαφορετικά κινήματα με διαφορετικές αφετηρίες και μέσα αγώνα, ηττήθηκαν μεν αλλά άφησαν πίσω τους μια δυνατή ηχώ που ξεπερνάει την απλή παραγωγή εμπειρίας. Θέλουμε να δούμε τις κοινωνικές συνθήκες που τα γέννησαν, πως αυτά τα κινήματα συνδέθηκαν ή αποκόπηκαν από την βάση, μας ενδιαφέρει η δική τους αποτίμηση για την ιστορία που έγραψαν. Κινήματα μαζικά η συνωμοτικά, μερικών διεκδικήσεων ή με το όπλο στο χέρι απαιτώντας το “όλον”, με Δυτική ή τριτοκοσμική κουλτούρα, που έφυγαν γρήγορα μπροστά ή δίστασαν, που ξεπεράστηκαν από τις συνθήκες ή συντρίφτηκαν από τον “παντοδύναμο” εχθρό. Με αυτή την λογική, για την περίοδο 2018-2019 ο Ρουβίκωνας μόνος του ή σε συνεργασία με άλλες συλλογικότητες της Αναρχικής Ομοσπονδίας οργανώνει εκδηλώσεις-συζητήσεις που φυσικοί πρωταγωνιστές τέτοιων αγώνων θα καταθέσουν την άποψη και την ιστορία τους. Μακριά από εμάς λογικές κριτικής επιτροπής. Έχουμε συναίσθηση πόσο είναι το μπόι μας και σίγουρα η “μύτη” μας δεν μπορεί να το ξεπεράσει. Όπως είναι φυσικό δίνουμε έμφαση σε κινήματα με ελευθεριακό, κοινωνικοαπελευθερωτικό πρόσημο αλλά θα υπερβούμε αυτό το όριο όποτε κρίνουμε ότι η κατάθεση “έχει ψωμί” για την υπόθεση. Ξεκινάμε αυτό τον κύκλο λοιπόν με την εμβληματική προσωπικότητα της επαναστατικής αντίστασης στην Γαλλία τις δεκαετίες του ‘70 και ’80, Jean-Marc Rouillan, ελευθεριακό κομμουνιστή και μέλος της ένοπλης οργάνωσης Action Directe. Έναν αγωνιστή πρώτης γραμμής που πλήρωσε το τίμημα με δεκαετίες στην φυλακή, που συνέχισε τον αγώνα του μέσα σε αυτήν και τον συνεχίζει τώρα που είναι έξω απο αυτήν. Η εκδήλωση θα γίνει στο Κ*Βοξ την Κυριακή 9 του Δεκέμβρη στις 19:30 και στην Θεσ/νίκη, απο την Ελευθεριακή Πρωτοβουλία θεσ/νίκης, στις 19:00 στο στέκι Βιολογικού.
Η Εισήγηση του Ρουβίκωνα στην εκδήλωση:
Στα πλαίσια μιας συγκυρίας που χαρακτηρίζεται από το τέλος μιας περιόδου επίθεσης κράτους και κεφάλαιου και εμφανίζει τα πρώτα σημάδια μιας νέας περιόδου ακόμα θρασύτερης και καταστροφικής για την κοινωνική βάση επέλασης τους, ο συλλογικός αναστοχασμός των αγωνιστικών εμπειριών του παρελθόντος γίνεται αναγκαία συνθήκη. Δεν ανάβουμε καντήλια σε επαναστατικά εικονίσματα ούτε μας ενδιαφέρουν σκιαμαχίες γύρω από ορθοδοξίες. Οι τελευταίες τέσσερις δεκαετίες ξεκίνησαν με τον επαναστατικό αναβρασμό στις δυτικές μητροπόλεις και τον τρίτο κόσμο και τελειώνουν με τον καπιταλισμό “σίγουρο” στον θρόνο του και τα κράτη να υιοθετούν (με το μεταμοντέρνο γάντι αυτή τη φορά), ξανά την κοσμοαντίληψη και τις πρακτικές του προπολεμικού φασισμού. Οφείλουμε να δούμε, με μόνη σκοπιμότητα την πρόοδο του αγώνα στο σήμερα, τι έγινε αυτές τις δεκαετίες. Διαφορετικά κινήματα με διαφορετικές αφετηρίες και μέσα αγώνα, ηττήθηκαν μεν αλλά άφησαν πίσω τους μια δυνατή ηχώ που ξεπερνάει την απλή παραγωγή εμπειρίας. Θέλουμε να δούμε τις κοινωνικές συνθήκες που τα γέννησαν, πως αυτά τα κινήματα συνδέθηκαν ή αποκόπηκαν από την βάση, μας ενδιαφέρει η δική τους αποτίμηση για την ιστορία που έγραψαν. Κινήματα μαζικά η συνωμοτικά, μερικών διεκδικήσεων ή με το όπλο στο χέρι απαιτώντας το “όλον”, με Δυτική ή τριτοκοσμική κουλτούρα, που έφυγαν γρήγορα μπροστά ή δίστασαν, που ξεπεράστηκαν από τις συνθήκες ή συντρίφτηκαν από τον “παντοδύναμο” εχθρό. Με αυτή την λογική, για την περίοδο 2018-2019 ο Ρουβίκωνας μόνος του ή σε συνεργασία με άλλες συλλογικότητες της Αναρχικής Ομοσπονδίας οργανώνει εκδηλώσεις-συζητήσεις που φυσικοί πρωταγωνιστές τέτοιων αγώνων θα καταθέσουν την άποψη και την ιστορία τους. Μακριά από εμάς λογικές κριτικής επιτροπής. Έχουμε συναίσθηση πόσο είναι το μπόι μας και σίγουρα η “μύτη” μας δεν μπορεί να το ξεπεράσει. Όπως είναι φυσικό δίνουμε έμφαση σε κινήματα με ελευθεριακό, κοινωνικοαπελευθερωτικό πρόσημο αλλά θα υπερβούμε αυτό το όριο όποτε κρίνουμε ότι η κατάθεση “έχει ψωμί” για την υπόθεση. Ξεκινάμε αυτό τον κύκλο λοιπόν με την εμβληματική προσωπικότητα της επαναστατικής αντίστασης στην Γαλλία τις δεκαετίες του ‘70 και ’80, Jean-Marc Rouillan, ελευθεριακό κομμουνιστή και μέλος της ένοπλης οργάνωσης Action Directe. Έναν αγωνιστή πρώτης γραμμής που πλήρωσε το τίμημα με δεκαετίες στην φυλακή, που συνέχισε τον αγώνα του μέσα σε αυτήν και τον συνεχίζει τώρα που είναι έξω απο αυτήν
Η δεκαετία του 70 αποτέλεσε για τον Δυτικό κόσμο, και κυρίως για την Ευρώπη μια κομβική επαναστατική δεκαετία που οφείλει να αθροιστεί με τα τελευταία χρόνια των 60ς σε μια ενιαία υπερδεκαπενταετή αφήγηση αγώνων. Από τους αγώνες του πεζοδρομίου, των πανεπιστημίων, των σχολείων, των εργοστασίων και των γειτονιών στον απόηχο του Γαλλικού Μάη και του Αμερικανικού κινήματος έως τις ένοπλες οργανώσεις.
Κάπου στα μέσα του ’80 όλο αυτό το κίνημα ήταν, τουλάχιστον ως προς την επαναστατική του προοπτική, νεκρό. Δεκαπέντε και πλέον χρόνια όμως είναι πολλά και χωρίς καμιά διάθεση ούτε να επιδοθούμε σε ηρωοποιήσεις, ούτε να κάνουμε ταυτίσεις με το σήμερα, αποτελούν μια τεράστια κληρονομιά, έναν θησαυρό εμπειριών, πειραμάτων και διδαγμάτων που οφείλουμε να εκμεταλλευτούμε στο έπακρο, όταν μάλιστα ζούμε σε δεκαετίες που συγκριτικά με τότε μπορούν να χαρακτηριστούν απο την διάχυτη κοινωνική ειρήνη και την συναίνεση της βάσης στην κρατική-καπιταλιστική επιβολή.
Τα κινήματα αυτά, γιατί τελικά μιλάμε για έναν γαλαξία είχαν αρκετές διαφορές αναμεταξύ τους αλλά ακόμα κι έτσι τα κοινά τους στοιχεία επαρκούν για να τα αντιμετωπίσουμε ως μέρος της ίδιας ιστορίας.
Το χαρακτηριστικότερο κοινό τους είναι η νεολαιίστικη φύση τους. Μια νεολαία, όχι απλά πρωτοπόρο κομμάτι ώς είθισται σε κάθε επαναστατικό κίνημα αλλά καθαυτή, ως υποκείμενο, που συσπειρώνεται πρώτα και κύρια σε χώρους εκπαίδευσης και σε δεύτερο τόνο μέσα στα εργοστάσια ή το λούμπεν των γειτονιών. Πολιτικά το κίνημα αυτό αγνόησε τους κυρίαρχους διαχωρισμούς της προηγούμενης επαναστατικής πλημμυρίδας ανάμεσα στο ’20 και το ’30. Ο αναρχισμός συντετριμμένος πολιτικά από τις ήττες είχε αποσυρθεί στον εαυτό του άτολμος να εξελιχθεί στις νέες συνθήκες και απρόθυμος να τις κατανοήσει. Τα κομμουνιστικά κόμματα ήταν πλέον δικτατορικό καθεστώς στον μισό πλανήτη και συνδιαχειριστές του κοινωνικού συμβολαίου στον άλλο μισό, τα συνδικάτα είχαν εξελιχθεί σε θεσμικούς παράγοντες και στυλοβάτες της κοινωνικής ειρήνης. Την ίδια ώρα η βιομηχανική ανάπτυξη έφτανε στο ζενίθ της διαμορφώνοντας ένα νεανικό και ακόμα πολιτισμικά αναφομοίωτο νεανικό προλεταριάτο σε αρκετές δυτικές χώρες. Άλλος κοινός παράγοντας ήταν η πολιτική, ιδεολογική, φαντασιακή αλλά και σε επίπεδο μέσων πάλης, επιρροή των αντιιμπεριαλιστικών αγώνων σε διάφορα μήκη και πλάτη του κόσμου. Ειδικά η Παλαιστίνη αποτέλεσε το συμβολικό διεθνές επίκεντρο μιας σύγκρουσης της κοινωνικής βάσης με τον αστικό κόσμο την ίδια ώρα που αυτή γύρναγε την πλάτη της στο σοσιαλιστικό μπλοκ.
Ενας ιδιότυπος Μαρξισμός, πολυτεμαχισμένος θεωρητικά και οργανωτικά μονοπώλησε την θεωρητική παραγωγή την ίδια ώρα που ελευθεριακές πρακτικές είτε αφορούσαν καταλήψεις και αμεσοδημοκρατία, είτε αυτοοργάνωση στην βάση, είτε άγριες απεργίες, είτε ως ο πανταχού παρών βολονταρισμός της προπαγάνδας με την δράση, επέβαλαν το πνεύμα τους απέναντι στην λογική λενινιστικού κόμματος – όσο κι αν κάποιες απο τις πολιτικές ψηφίδες αυτού του παζλ γίνονταν ρέπλικές του. Ένα αμάλγαμα που ο όρος “αυτονομία” είναι ο καλύτερος αν και όχι συνεκτικός, τίτλος για να του δοθεί.
Ασφαλώς οι διαφορές απο χώρα σε χώρα, σε όλα τα επίπεδα είναι σημαντικές. Αλλη η ιστορία του Γερμανικού κινήματος, άλλη η Ελληνική, άλλη Ιταλική (για την οποία θα μιλήσουμε στην επόμενη εκδήλωση αυτού του κύκλου εκδηλώσεων που οργανώνουμε). Κι όταν η αντίληψη για την άμεση αναγκαιότητα της ένοπλης πάλης κατέκτησε την ηγεμονία στο εσωτερικό όλου αυτού του κοινωνικού κινήματος σε κάθε χώρα η ένοπλη πάλη πήρε τις δικές της κατευθύνσεις έχοντας και την δικής της ατζέντα.
Αν η Γαλλία κρατάει τα συμβολικά σκήπτρα της επίσημης έναρξης αυτού του δεκαπενταετούς κύκλου με τον Γαλλικό Μάη, η συνέχεια του κινήματος της και το πέρασμα μέρους του στο ένοπλο είναι συγκριτικά – λιγότερο γνωστή σε σχέση πχ με το Γερμανικό. Κι όμως η παρουσία και η επιρροή τόσο στην βάση όσο και στις πολιτικές εξελίξεις, αυτού του κομματιού του κινήματος που ορίστηκε από την χρήση στρατιωτικών μέσων, ήταν σημαντική.
Η οργάνωση Action Directe ως ενοποίηση μαχητικών ομάδων που είχαν ξεκινήσει δράση τα προηγούμενα λίγα χρόνια συγκροτείται το 1979 και πιάνει αμέσως “δουλειά”. Στην πορεία της που σταματά το 1987 τσακισμένη από την καταστολή προχωρά σε δεκάδες χτυπήματα. Οι στόχοι της ήταν άνθρωποι και υποδομές του κεφαλαίου και του κράτους, στόχοι που αφορούσαν αλληλεγγύη σε αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες ενώ πρωτοστάτησε στις διεθνείς συνεργασίες με ένοπλες οργανώσεις άλλων ευρωπαϊκών χωρών.
Μετά το τέλος της τα μέλη της που συνελήφθηκαν βίωσαν στο μέγιστο την εκδικητικότητα του κράτους. Το Γαλλικό κράτος με την αιματηρή αποικιακή παράδοση αλλά και με την ιδιότυπη εσωτερική ιδεολογικοποίηση του ρόλου του αποδείχθηκε εξόχως βάρβαρο και ανελέητο στην τιμωρία των εχθρών του.
Ο Ζαν Μαρκ Ρουιγιάν, ιδρυτικό μέλος και από τις εμβληματικές μορφές της Action Directe βίωσε αυτή την καταστολή στο έπακρο. Ένας αγωνιστής που ξεκίνησε απο τον Γαλλικό Μάη, συνέχισε την μαχητική του δράση με την αλληλεγγύη στους Ισπανούς αναρχικούς εξόριστους και τις αντάρτικες επιθέσεις σε Ισπανικό έδαφος και συνέχισε ανυπότακτα στο Γαλλικό έδαφος για να φτάσει τέλος στην καθοριστική συμμετοχή του στην Action Directe έως το 1987 που συλλαμβάνεται. Ακολουθούν 20 χρόνια φυλακής μέχρι την αποφυλάκισή του με όρους τα τέλη του 2007. Ξαναφυλακίζεται λίγους μήνες αργότερα μετά από δηλώσεις του ότι δεν αποκηρύσσει και δεν μετανοεί για την επιλογή της ένοπλης πάλης. Βίωσε χρόνια απομονώσεις και βασανιστήρια που όμως δεν άρκεσαν για να τον σπάσουν. Και μέσα από τις φυλακές συνέχισε να αγωνίζεται και έξω από αυτές.
Πέρα από παράδειγμα επαναστατικής αφοσίωσης αποτελεί και μια σημαντική πρωτογενή πηγή εμπειρίας και ανάλυσης για μια περίοδο επαναστατικών αγώνων όσο και κοινωνικών εξελίξεων που σε έναν βαθμό έχει καθορίσει και το επαναστατικό τοπίο που ζούμε, 30 χρόνια αργότερα.
Είναι τιμή μας ως Ρουβίκωνας και Ελευθεριακή πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης που τον έχουμε κοντά μας σε αυτή την εκδήλωση.