Πλέον το έχουμε εμπεδώσει: το κράτος και τα αφεντικά δε νοιάζονται για εμάς. Πίσω από λαϊκίστικες δηλώσεις παντός είδους κρύβεται η προάσπιση των συμφερόντων τους. Αυτό δεν είναι κάτι καινούριο. Είναι κοινό μυστικό πλέον ότι το οποιοδήποτε αφεντικό δε σέβεται ούτε εργαζομένους, ούτε δικαιώματα. Τα κάποτε κεκτημένα εργατικά δικαιώματα της κοινωνικής βάσης καταπατούνται συνεχώς. Έτσι, άλλα 2 εργατικά «ατυχήματα» προστίθενται στη μακροσκελή λίστα που ολοένα μεγαλώνει, αφού, μόλις πριν μία βδομάδα, ένας εργάτης συνεργείου στη Ζαχάρω Ηλείας που συντηρούσε στύλο του ΔΕΔΔΗΕ έπεσε στο κενό με αποτέλεσμα να τραυματιστεί σοβαρά. Χθες ένας άλλος εργάτης απανθρακώθηκε από καλώδιο υψηλής τάσης στα Ξύγκια της Ζακύνθου. Δηλαδή, μόνο στη διάρκεια μίας εβδομάδας, ήρθαν άλλα δύο τραγικά περιστατικά να επισφραγίσουν την πλήρης αδιαφορία των αφεντικών για τους εργαζόμενους.
Φυσικά και αυτό δε μας εκπλήσσει, αφού δεν περιμένουμε από κανένα κρατικό μηχανισμό ή αφεντικό να ενδιαφερθεί για τον/την αναλώσιμο/αναλώσιμη υπάλληλο. Από τη μία, οι εργολάβοι που είχαν προσληφθεί από τη διοίκηση του ΔΕΔΔΗΕ προφανώς και δεν κάλυπταν τα μέτρα ασφαλείας που προβλέπονται προκειμένου να προστατέψουν τη ζωή των εργατών τους. Από την άλλη, η αδιαφορία της διοίκησης του ΔΕΔΔΗΕ ακόμα και για τη ζωή των εργαζομένων ήταν ανέκαθεν έκδηλη. Από το να κόβουν το ρεύμα σε άπορες οικογένειες και ηλικιωμένους, μέχρι την έλλειψη μέτρων για την προστασία των εργαζομένων.
Έτσι, τόσο για τον εργολάβο στου οποίου το συνεργείο δούλευε ο εργάτης στη Ζαχάρω, όσο και για το ΔΕΔΔΗΕ, του οποίου η αδιαφορία οδήγησε το Ζακυνθινό εργάτη στο θάνατο, η ζωή συνεχίζεται. Το μόνο πρόβλημα είναι οι ευθύνες που πετάνε ο ένας στον άλλο σαν μπαλάκι σε ένα παράλογο παιχνίδι κέρδους.
Με αφορμή την πανδημία η κοινωνική βάση βλέπει τα εργασιακά της δικαιώματα αργά αλλά σταθερά να καταργούνται. Κι αυτό τη στιγμή που ο χειμώνας προβλέπεται ακόμα πιο δυσοίωνος, με την επιβίωση των απλών εργαζομένων να κρέμεται από μία κλωστή. Πάντα όμως στα μάτια των αφεντικών η κοινωνική βάση δεν ήταν τίποτα άλλο πέρα από αναλώσιμα μιας χρήσης χωρίς κανένα δικαίωμα.
Δε θα ανεχτούμε άλλες εργατικές δολοφονίες. Δε θα ανεχτούμε κανένα όνομα παραπάνω στη μακροσκελή λίστα των νεκρών της τάξης μας. Ο μόνος τρόπος αντίστασης είναι η οργάνωση στα σωματεία. Η αντίδραση στα σχέδια κράτους και αφεντικών. Το έχουμε ξαναπεί και θα το ξαναπούμε: οι ευθύνες πρέπει να αναλαμβάνονται από τους αρμόδιους. Δεν μπορούμε να μένουμε με σταυρωμένα τα χέρια όσο μας κλέβουν ότι είναι δικαιωματικά δικό μας.
ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΙΣΚΕΤΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΑΣ
Ρουβίκωνας