Στο σημείο μηδέν.
Παραμένουμε σε μια ισορροπία τρόμου, καθηλωμένοι μετράμε όχι πλέον πόσες ΜΕΘ έχουν απομείνει ανοιχτές, αλλά πόσοι ασθενείς πεθαίνουν λόγω έλλειψης ΜΕΘ. Το τι συμβαίνει το είδαμε πριν ένα χρόνο στην Ιταλία. Γινόμαστε πλέον Μπέργκαμο.
Αλλά δε μπορούμε να ξεχάσουμε τι έχει προηγηθεί. Το κράτος απαίτησε την πρώτη φορά να κλειστούμε μέσα για ένα πολύ μεγάλο διάστημα. Κλειστήκαμε, η κοινωνική βάση έδειξε την υπευθυνότητά της. Γιατί το κάναμε όλο αυτό; Γιατί επενδύσαμε συλλογικά τόσο κόπο και ταλαιπωρία, τέτοια αλλαγή συνηθειών, τέτοιο επιπλέον οικονομικό στρίμωγμα;
Γιατί κάναμε το ίδιο και την δεύτερη φορά; Γιατί είμαστε κλεισμένοι μέσα 5 μήνες τώρα μετά τις 9.00 το βράδυ;
Όλα έγιναν για να κερδηθεί χρόνος και να μην πνιγεί το ΕΣΥ. Το ΕΣΥ πνίγηκε, όλοι οι κόποι μας αποδεικνύεται ότι γίνονται για το τίποτα.
Λίγο καιρό μετά την πρώτη καραντίνα τα μεγάλα ντόπια και ξένα αφεντικά του τουρισμού απαίτησαν να ανοίξει εντελώς χύμα η τουριστική αγορά. Ακούσαμε τις πομφόλυγες των κυβερνώντων, είδαμε φιέστες υποδοχής αεροπλάνων. Τελικά το μόνο που άφησε πίσω η ανεξέλεγκτη και χωρίς ουσιαστικά προληπτικά μέτρα εισροή τουριστών ήταν η ραγδαία αύξηση των κρουσμάτων. Πέρασαν μήνες και το μόνο που έγινε ήταν κάποιες λίγες εκατοντάδες, αμφίβολες κι αυτές, νέες ΜΕΘ. Ο Ιατρικός σύλλογος είχε θεωρήσει ότι έπρεπε να φτιαχτούν 1500 νέες ΜΕΘ. Φτιάχτηκαν ούτε 500. Οι προσλήψεις νοσηλευτικού προσωπικού είναι ελάχιστες, οι συνθήκες στα νοσοκομεία εγκληματικές. Ούτε καν χειροκροτήματα δεν έχει πια για τους «ήρωες» γιατρούς που τώρα καλούνται να εργαστούν σε συνθήκες ακόμα χειρότερες από τότε που οι κυβερνητικοί και τα φερέφωνά τους «δόξαζαν». Ας είχαν τουλάχιστον επαρκείς μάσκες και γάντια, ας μην έκαναν ΕΔΕ εναντίον τους όταν αρρωσταίνουν, ας μην έφταναν στην αχρειότητα να απολύουν γιατρούς όπως έγινε στον νοσοκομείο Άγιος Σάββας από την ανεκδιήγητη κομματική διοικήτρια κα Μπαλαούρα.
Αυτό που φαίνεται να κάνει το κράτος είναι προληπτική επικοινωνιακή διαχείριση της επικείμενης ζημιάς. Με μια σειρά παράλογων και αντικρουόμενων μέτρων θέλει να δώσει την εικόνα ότι «προσπαθεί» αλλά τελικά φταίει η «ανευθυνότητα των πολιτών» που αποτυγχάνουν. Ό,τι κανουν έχει μοναδικό σκοπό να μπορέσουν να ρίξουν την ευθύνη στον κόσμο αν αυτό αποτύχει.
Από πού να αρχίσει και να τελειώσει κανείς; Από την ακατανόητη δυσκολία να κάνουν το πιο απλό, να μοιράσουν μάσκες στους μαθητές, και την ακατανόητη αποτυχία τους να κάνουν σωστά έστω αυτό; Από τον παραλογισμό να δέρνουν κόσμο στις πλατείες αλλά να στριμώχνουν 25 παιδιά σε μια σχολική αίθουσα; Από το οικτρό κλαψούρισμα ότι δεν υπάρχουν χρήματα για προσλήψεις γιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού ενώ λαδώνουν με εκατομμύρια τα ΜΜΕ και αποζημιώνουν τους μεγαλοεργολάβους επειδή λόγω του ιού δεν έβγαλαν όσα υπολόγιζαν από τα διόδια; Ή μήπως ότι δανείζονται 10 δις για αγορά όπλων, που όποια άποψη κι αν έχει κανείς για το ζήτημα των Ελληνοτουρκικών, είναι δεδομένο ότι τα όπλα αυτά θα παραδοθούν αφού έχει λήξει με όποιον τρόπο η Ελληνοτουρκική κρίση για την οποία αγοράζονται… Ή μήπως την «ατιμία» τους να περάσουν, και να συνεχίζουν να περνάνε αντεργατικά μέτρα, να κάνουν όλο αυτό το όργιο καταστολής, να ταΐζουν ημέτερους όταν ξέρουν ότι στο όνομα της ευθύνης, όσο και του φόβου, η κοινωνία δε μπορεί να αντιδράσει όπως θα έπρεπε; Ή μήπως το θράσος τους, ακόμα και σε επίπεδο πρωθυπουργού, να παραβιάζουν ατιμώρητα όλα αυτά που σε κάθε τυχαίο πολίτη θα κόστιζαν μισό μισθό πρόστιμο;
Ότι το κράτος είναι ένας μηχανισμός επιβολής που εξυπηρετεί τα συμφέροντα όσων επιβουλεύονται τη βάση το ξέρουν όλοι, είτε το παραδέχονται ανοιχτά είτε όχι. Ότι θα έδειχνε τέτοια παροιμιώδη ανικανότητα πρόβλεψης και οργάνωσης την ώρα που έπρεπε να αποδείξει την ελάχιστη αξία του, είναι νομίζουμε εξαιρετικά διδακτικό. Διδακτικός είναι επίσης ο τρόπος με τον οποίο πάει να καλύψει την αποτυχία του, τα αδίστακτα μέσα που πάει να χρησιμοποιήσει.
Πρέπει να κλείσουμε τα αυτιά μας στις καθεστωτικές σειρήνες. Βαδίζουμε ένα κατηφορικό μονοπάτι και δε χρειάζεται να είναι κανείς επιστήμονας στο αντικείμενο για να δει που καταλήγει. Αρκεί να θυμάται τι πρότειναν οι επιστήμονες και τι από αυτά έγινε πράξη. Να θυμηθούμε τι πρότεινε ο κόσμος που εργάζεται στην υγεία, αυτοί που κάθε μέρα ρισκάρουν για όλους μας.
Δεν πρότειναν επιτάξεις γιατρών με το ζόρι αλλά προσλήψεις γιατρών και υγειονομικών που θα μας μείνουν και μετά την πανδημία, γιατρών και υγειονομικών που ήταν αναγκαίοι πολύ πριν την πανδημία.
Δεν πρότειναν να ενοικιάζονται ΜΕΘ από καπιταλιστές με 1800 ευρώ την ημέρα, αλλά να επιταχθούν αυτές οι ΜΕΘ, καθώς και όλη η υποδομή των ιδιωτικών κλινικών, ώστε να μη χρειάζεται να πληρώνουν οι άνθρωποι υπηρεσίες που δεν είναι πλέον προσβάσιμες στη δημόσια υγεία λόγω COVID.
Δεν πρότειναν χύμα τεστ από τα φαρμακεία αλλά ένα σύστημα οργανωμένων τεστ και ιχνηλατήσεων.
Δεν πρότειναν άνοιγμα του τουρισμού πέρσι και το φιάσκο που ακολούθησε, δεν προτείνουν το ίδιο και για φέτος.
Δεν πρότειναν εμβολιασμούς με ρυθμό χελώνας, ούτε ρουσφέτια εμβόλια σε κομματικά στελέχη, ούτε να μην έχουν εμβολιαστεί ακόμα όσοι εργαζόμενοι σε δημόσιους χώρους έρχονται καθημερινά σε επαφή με πολύ κόσμο.
Οι γιατροί και υγειονομικοί δεν πρότειναν ποτέ 5 μήνες απαγόρευση κυκλοφορίας μετά τις 9.00 ενώ θα στριμωχνόμαστε στα ΜΜΜ και τους χώρους εργασίας.
Το πρώτο και σημαντικότερο αυτή τη στιγμή είναι να στηρίξουμε τους αγώνες και να πιέσουμε πολιτικά ώστε να ικανοποιηθούν τα αιτήματα και οι προτάσεις των εργαζόμενων στη δημόσια υγεία. Οι άνθρωποι αυτοί είναι οι μόνοι που είναι στο πλευρό των πολλών. Πρέπει άμεσα να προσληφθούν νέοι γιατροί και να καλύψουν ειδικευμένοι τις όσες νέες ΜΕΘ προλαβαίνουν, έστω και τώρα να φτιαχτούν. Τίποτα δε βεβαιώνει ότι ακόμα και αν πέσουν τώρα τα κρούσματα δε θα έχουμε νέα έξαρση αμέσως μετά. Πρέπει ο εξοπλισμός συνολικά των ιδιωτικών νοσοκομείων να επιταχτεί για όσο διάστημα διαρκεί η κρίση και όχι να δίνονται τσάμπα εκατομμύρια στους καπιταλιστές της υγείας.
Εξίσου σημαντικό είναι να πιέσουμε την εξουσία να πάψει να σαμποτάρει και την υγεία και την ελευθερία όλων μας. Κι ένας τρόπος να το κάνει αυτό είναι να σταματήσει την «αλητεία» να προσπαθεί να ισχυροποιήσει τη θέση της εκμεταλλευόμενη το ότι μας έχει κλέισει μέσα. Πέρασαν πτωχευτικούς κώδικες, προσπαθούν λυσσασμένα να περάσουν αστυνομοκρατία, ετοιμάζουν κατάργηση του 8ώρου και Κυριακάτικης αργίας, ετοιμάζουν ιδιωτικοποίηση της ασφάλισης, ξεπουλάνε πάρκα και πλατείες, έχουν ήδη ξεφύγει ακόμα και από τις χειρότερες υποσχέσεις τους. Αν συνεχίσουν αυτή την πρόκληση πρέπει να βγούμε στο δρόμο όπως βγήκαμε στο δρόμο και τις πλατείες και κόψαμε τη φόρα – προσωρινα κρίνουμε – των γκλομπ και της στρατιωτικής επιβολής της αστυνομίας. Κι ας μη μας κουνάνε το δάχτυλο για την μετάδοση του ιού από τις διαδηλώσεις. Κάθε μέρα μόνο στα ΜΜΜ της Αθήνας συνωστίζονται 1 εκατομμύριο άνθρωποι. Σα να λέμε δεκάδες «διαδηλώσεις» και μάλιστα σε κλειστό χώρο… Έχουμε ξεκινήσει να λογαριαζόμαστε και πρέπει να είμαστε έτοιμοι να βγούμε στο δρόμο ακόμα πιο μαζικά και μαχητικά.
Από κει και πέρα ο καθένας και η καθεμιά που πρέπει να απευθυνθεί στις δομές δημόσιας υγείας, είτε αυτό αφορά τον ιό είτε όποιο άλλο πρόβλημα, οφείλει να αναρωτηθεί αν μπορεί να βασίζεται και πόσο στις συστημικές λύσεις και επιλογές. Κατά πόσον κράτος και κεφάλαιο «δικαιολογούν» έστω και στο ελάχιστο τον έλεγχό τους στη ζωή και την εργασία μας, όταν αποδεικνύονται ανίκανα να δώσουν απαντήσεις σε τέτοιες βασικές συλλογικές προκλήσεις. Όλοι μας, ντόπιοι και ξένοι, έχουμε αυτό το καθήκον απέναντι στους εαυτούς μας και τα παιδιά μας.
Αλληλεγγύη στους αγώνες των εργαζόμενων στην υγεία
ΑΜΕΣΗ ΕΠΙΤΑΞΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΙΔΙΩΤΙΚΩΝ ΚΛΙΝΙΚΩΝ
Τα συμφέροντα της βάσης πάνω από όλα
Ρουβίκωνας
