Υπάρχει ένας κανόνας χρονολόγησης στον πολιτικό λόγο: όσο πιο πολύ ακούς για ανάπτυξη, για επενδύσεις, για ελεύθερες αγορές, για πτώση του εργατικού κόστους, για άνοιγμα της αγοράς εργασίας, για ιδιωτική ασφάλεια και απελευθερωμένα ωράρια τόσο το ημερολόγιο πλησιάζει τον 19ο αιώνα. Έναν χρυσό αιώνα για τον καπιταλισμό που ο κόσμος δούλευε 16ωρα και παιδιά, που χωρούσαν στις στενές στοές, δούλευαν στα ορυχεία.
Η παιδική εργασία είναι σήμα κατατεθέν των πιο μαύρων ημερών του σημερινού οικονομικού συστήματος. Και δυο αιώνες μετά, το 2021 η ελληνική κυβέρνηση ετοιμάζει νόμο που θα βάζει ανήλικα προσφυγόπουλα να δουλέψουν στις γαλέρες της βαριάς βιομηχανίας της Ελλάδας.
Θα δούμε λοιπόν ξανά παιδιά να βγάζουν κάρβουνο;
Προφανώς όχι.
Για την ώρα πάντα.
Για την ώρα θα δούμε 16χρονα προσφυγόπουλα να πλένουν πιάτα, να περνάνε σε πρέσες κλινοσκεπάσματα, να ξεφορτώνουν κάβες και προμήθειες, να σφουγγαρίζουν χώρους προσωπικού, και να κάνουν τα θελήματα του κάθε μικρομέγαλου αφεντικού του τουρισμού. Προσφυγόπουλα που ζουν σε δομές φιλοξενίας ανηλίκων, έφηβοι-ες που έφυγαν από τον τόπο τους, και «προστατεύονται» μέσα σε συγκεκριμένες δομές. Έφηβοι-ες που θα έπρεπε να πηγαίνουν 1η λυκείου, να κοινωνικοποιούνται σε ένα πεδίο συνομήλικών τους, να μαθαίνουν το νέο περιβάλλον που βρέθηκαν, γίνονται φτηνό εργατικό δυναμικό. Ένα εργατικό δυναμικό μάλιστα καταδικασμένο να εγκλωβιστεί και στην ενηλικίωσή του στον πάτο του ταξικού βαρελιού, αφού αυτές οι εργασίες θα είναι το αντικείμενο της «μαθητείας» όπως ονόμασαν, με οργουελιανό τρόπο, τα επίσημα χείλη την γαλέρα. Ένα εργατικό δυναμικό εκβιάσιμο με την νομιμότητα της παραμονής του στην χώρα, κοινωνικά αποκομμένο, μορφωτικά λειψό. Το ιδανικό εργατικό δυναμικό χαμαλοδουλειάς για κάθε βιομήχανο ή βιοτέχνη τώρα πλέον νόμιμα και στον τουριστικό τομέα.
Η υφυπουργός εργασίας κα Δόμνα Μιχαηλίδου μαζί με τον πρόεδρο του Ξενοδοχειακού Επιμελητηρίου Ελλάδος και μεγαλοξενοδόχο, Αλέξανδρο Βασιλικό μας ανακοίνωσαν αυτή την επαίσχυντη εργασιακή ανατροπή, την επανανομιμοποίηση της παιδικής εργασίας. Και μας έλυσαν και την απορία για το πού σκόπευαν οι περίεργες δηλώσεις ελλήνων επιχειρηματιών του κλάδου στους Financial Times, στην αρχή της τουριστικής σεζόν, για μεγάλες ελλείψεις προσωπικού και «τους κινδύνους που αυτές συνιστούν για την οικονομία».
Στο νόμο της προσφοράς και της ζήτησης, όταν το αφεντικό δεν βρίσκει εργάτες αυξάνει τα μεροκάματα, αλλά αυτά είναι για ρομαντικούς ή αδαείς. Στον πραγματικό καπιταλισμό όταν το αφεντικό δεν βρίσκει εργάτες παραγγέλνει στο κράτος και απεναντίας ρίχνει τα μεροκάματα.
Κι έτσι, κακοπληρωμένοι, εγκλωβισμένοι και εκβιάσιμοι έφηβοι θα δουλεύουν χωρίς ωράρια αντικαθιστώντας ένα μέρος των ντόπιων προλετάριων ή των νέων που μεταναστεύουν για να δουλέψουν σεζόν και που από πάντα, ούτε ωράρια είχαν, ούτε δικαιώματα στις ξενοδοχειακές μονάδες και την τουριστική εστίαση. Κι επίσης μια ακόμα ευκαιρία για τους φασίστες των επόμενων ετών να χρεώσουν τους ξένους «έφηβους» ότι παίρνουν τις δουλειές των Ελλήνων.
Είναι καλορυθμισμένο το σύστημα και βλέπει μπροστά…
Αξίζει να σημειωθεί ότι στην ίδια ανακοίνωση της υφυπουργού με τον μεγαλοξενοδόχο υπάρχει και αναφορά στην εργασία «ατόμων με αναπηρίες» εκτός από την εργασία ανηλίκων. Σε κάθε νομοσχέδιο της κυβέρνησης, είναι κανόνας, θα υπάρχει και μια «δικαιωματική» πινελιά. Στο προηγούμενο νομοσχέδιο, αυτό που καταργούσε το 8ωρο, η πινελιά ήταν η «προστασία από κακοποιητικές συμπεριφορές και η προστασία των γυναικών». Σε αυτό είναι η ένταξη και τα δικαιώματα ατόμων με αναπηρίες. Μια προσβολή κατά του κόσμου που πραγματικά αγωνίζεται καθημερινά για δικαιώματα, μια επικοινωνιακή αιχμή για αντιπερισπασμό από το αίσχος της παιδικής εργασίας αλλά που διατηρεί και την δική της ξεχωριστή σημασία. Άτομα με αναπηρίες θα δουλεύουν πλάι στα προσφυγόπουλα, όχι απλά φτηνά, αλλά τσάμπα για τον επιχειρηματία αφού θα πληρώνονται από τον ΟΑΕΔ. Και ασφαλώς κανένας και καμιά από την κοινωνική βάση δεν θα είχε αντίρρηση να ενισχυθούν τα μέλη της με αναπηρίες αλλά εδώ αυτός που ενισχύεται είναι ο επιχειρηματίας…
Να λοιπόν που η βαριά βιομηχανία της Ελλάδας, ο τουρισμός, αποκτά ένα σημαντικό ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, ακόμα μικρότερο κόστος εργασίας. Κι αυτό από μόνο του δίνει ευρύτερες διαστάσεις και σημασία στην συγκεκριμένη εξέλιξη. Εξέλιξη-κρίκο σε αλυσίδα αντεργατικών επιβολών που ξηλώνουν, την ώρα που η κοινωνική βάση αντιμετωπίζει πανδημία, ότι εξασφάλιζε έστω και ελάχιστα τα εισοδήματα και τους όρους δουλειάς του κάθε φτωχού.
Σε προηγούμενο κείμενό μας είχαμε αναρωτηθεί ποιο θα είναι το επόμενο βήμα της αρπακτικότητας του κεφαλαίου μετά την κατάργηση του 8ωρου και την υπονόμευση του συνδικαλισμού. Μάθαμε. Η παιδική εργασία ήταν.
Θα ρωτήσουμε ξανά. Ποιο θα είναι το επόμενο μετά την νομιμοποίηση της παιδικής εργασίας; Και γιατί περιμένουμε να σταματήσουν να μας εκπλήσσουν με την αρπακτικότητα τους όσο, ως πλειοψηφία εργαζόμενων, αφήνουμε να περνάνε όλα αυτά λες και δεν μας αφορούν;
Οργάνωση και αγώνας
Ο φόβος είναι επιλογή
Ρουβίκωνας
