Η εφαρμογή της ακροδεξιάς ατζέντας στην εκπαίδευση έχει δείξει τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει η πολιτική της κανονικότητας την ανάπτυξη ενός παιδιού και τους παιδαγωγους: Έθνος και παραγωγικότητα, οποιαδήποτε παρέκκλιση από αυτά είναι ανάθεμα για το κράτος και το κεφάλαιο. Όπως και με κάθε άλλη κοινωνική πολιτική, όμως, η πραγματική βαρβαρότητα είναι αφιερωμένη στα πιο ευάλωτα και αφανή μέλη της κοινωνίας μας.
Τα παιδιά με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες/αναπηρία, είναι μία τέτοια κατηγορία. Όπου η ανάγκη για μάθηση με διαφοροποιημένες μεθόδους αντιμετωπίζεται με αποστροφή, απομόνωση και ουσιαστικά εξοστρακισμό από την αναπτυξιακή διαδικασία. Ταυτόχρονα, βέβαια, συχνά αποτελούν υποκείμενα εκμετάλλευσης για την “φιλελεύθερη εικόνα” και προβολή πολιτικών προσώπων, εκμετάλλευσης που συνοδεύεται από κενές υποσχέσεις.
Από πολλούς γονείς ενημερωνόμαστε πως οι λίστες αναμονής στις σχετικές υπηρεσίες (ΚΕΔΑΣΥ) φτάνει μέχρι και αρκετούς μήνες, λόγω έλλειψης προσωπικού ή/και προσωπικού με ολιγόμηνες συμβάσεις εργασιας.
Τα προγράμματα Παράλληλης Στήριξης-Συνεκπαίδευσης και Τμημάτων Ένταξης παραμένουν υποστελεχωμένα, συχνά αφήνοντας τα παιδιά ακόμη και εντελώς ανυποστήρικτα στα τυπικά σχολεία. Έτσι, καταλήγουν οι μαθητές/τριες χωρίς συμμετοχή στα αναγκαία προγράμματα ή μετατρέπεται η «ειδική αγωγή και εκπαίδευση», απλά σε έναν χώρο φύλαξης παιδιών μέχρι να τα παραλάβουν οι γονείς τους μετά από τις δουλειές τους.
Επιπροσθέτως, η υπέρμετρη αύξηση των παιδιών ανά αίθουσα έχει σαφείς μαθησιακές και ψυχολογικές επιπτώσεις σε αυτά τα παιδιά.
Στις δε περιπτώσεις που οι γονείς και τα παιδιά θα έχουν την τύχη να προσληφθεί το πολυπόθητο προσωπικό, οι εκπαιδευτικοί είναι κυρίως αναπληρωτές που εναλλάσσονται κάθε χρόνο. Το γεγονός αυτό έχει σοβαρές επιπτώσεις, τόσο μαθησιακά, όσο και στη σταθερότητα, την αίσθηση ασφάλειας και οικειότητας που χρειάζονται και αυτά τα παιδιά.
Όλες οι παραπάνω πολιτικές επιλογές και τα αποτελέσματά τους όταν έρχονται αντιμέτωπες με την αγανάκτηση των γονέων, αντιμετωπίζονται με τη συνήθη τακτική του κράτους. Παραπέμπονται διαρκώς σε «αρμόδιους φορείς», από αυτούς στο «αρμόδιο υπουργείο» και αντίστροφα, μέχρι την ολική αποθάρρυνση και κατάρρευση των γονέων.
Όσα παιδιά αρνούνται να συμμορφωθούν θα τιμωρούνται. Όσα θεωρούνται ότι ”δε μπορούν”, ”αποκλίνουν” ή η ανάπτυξή τους χρειάζεται διαφορετική υποστήριξη, θα εγκαταλείπονται. Απέναντι σε αυτήν την πολιτική του κράτους επιλέγουμε να μη μείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια.
Ρουβίκωνας