Στασινόπουλος: ένας κατά συρροήν δολοφόνος
Αποφασίσαμε να ταράξουμε για λίγο την ηρεμία του «επιχειρηματία πρότυπο», του «εθνικού ευεργέτη» Ν. Στασινόπουλου, πραγματοποιώντας πολιτική παρέμβαση έξω από την οικεία του, ως ελάχιστη κίνηση αλληλεγγύης στους δύο εργάτες που πρόσφατα τραυματίσθηκαν στα χέρια τους στο εργοστάσιο παραγωγής καλωδίων «FULGOR» στο Σουσάκι Κορίνθου. Ο πρώτος εργάτης τραυματίσθηκε στις 27 Ιουνίου κατά τη διάρκεια επισκευής μηχανής και ο δεύτερος στις 2 Ιουλίου κατά τη διάρκεια φόρτωσης υποβρύχιου καλωδίου. Και οι δύο χρειάσθηκε να μεταφερθούν στο νοσοκομείο. Το συγκεκριμένο εργοστάσιο, όπως και τα υπόλοιπα του ομίλου «ΣΤΑΣΙΝΟΠΟΥΛΟΣ Α.Ε.» (πρώην «ΒΙΟΧΑΛΚΟ») έχουν χρόνια παράδοση εγκλημάτων εκ προμελέτης και κατά συρροήν δολοφονιών εργατών, με την απαραίτητη πάντα βοήθεια και στήριξη των συναυτουργών τους. Από το 2000 έως σήμερα έχουν καταγραφεί αδρά 11 θάνατοι και μόλις στο τελευταίο έτος 7 σοβαροί τραυματισμοί εργατών του εν λόγω ομίλου. Έτος μεγάλης οικονομικής ανάπτυξης του ομίλου καθώς το 2017 η μετοχή του στο χρηματιστήριο αυξήθηκε κατά 159% και ο κύκλος εργασιών του ανήλθε στα 758,318 εκατομμύρια ευρώ, όταν το 2010 ήταν 351,8 εκατ. ευρώ. Έν μέσω «οικονομικής κρίσης», λοιπόν, και «ασφυξίας από την έλλειψη ρευστών κεφαλαίων» κατάφερε να υπερδιπλασιάσει τα κέρδη του. Έφερε αποτέλεσμα η εγκληματική του δράση, οι δεκάδες απολύσεις, πολλές φορές μάλιστα εκδικητικά σε συνδικαλιστές, η παγίωση ελαστικών σχέσεων εργασίας με τη χρήση εργολάβων όπου εναλλάσουν εργάτες τελείως ανειδίκευτους άρα πάμφθηνους που μέχρι να μάθουν τη δουλειά έχουν απολυθεί, τα εξαντλητικά ωράρια, την ανύπαρκτη συντήρηση και την περικοπή βασικών μέτρων ατομικής προστασίας και πρόληψης, τον αμείλικτο εκβιασμό ανθρώπων να εργασθούν σε ανθυγιεινό και επικίνδυνο περιβάλλον, όπου το τυχαίο δεν είναι το «εργατικό ατύχημα», αλλά η επιστροφή του εργαζόμενου αρτιμελούς το βράδυ στο σπίτι του.
Φέτος τον Φεβρουάριο ένας ακόμη εργάτης δολοφονείται από τον Στασινόπουλο όταν ξεσπά πυρκαγιά στο εργοστάσιο «ΣΥΜΕΤΑΛ» στην Μάνδρα Αττικής, τον Μάρτιο ο πρωθυπουργός χαιρετίζει προσωπικά τα εγκαίνια του έργου ηλεκτρικής διασύνδεσης των Κυκλάδων με υποβρύχια και υπόγεια καλώδια του ανάδοχου της ΑΔΜΗΕ «Ελληνικά Καλώδια Α.Ε» του ομίλου «ΣΤΑΣΙΝΟΠΟΥΛΟΣ Α.Ε.» και τον Μάιο του απονέμεται το «Αριστείο ΙΟΒΕ» (Ίδρυμα Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών). Δεν έχουμε καμία αυταπάτη ότι τα θύματα του Στασινόπουλου από την αρχή ίδρυσης της εταιρείας του το 1937 απαριθμούν πολλές δεκάδες. Τις ελάχιστες δε φορές που έχει γίνει εισαγγελική έρευνα και έχει οδηγηθεί σε δίκη, η απόφαση είναι αθωωτική. Όχι μόνο δεν αποδίδονται ποινικές ευθύνες, αλλά συστηματικά συγκαλύπτονται και επιβραβεύονται τα εγκλήματα του κεφαλαίου. Έχουν την πλήρη κάλυψη των εκάστοτε κυβερνήσεων, των κρατικών θεσμών, ακόμη κι αυτών που υποτίθεται ότι υπάρχουν για την διασφάλιση των εργατικών δικαιωμάτων (βλ. ΙΚΑ, ΣΕΠΕ, συνδικαλιστικά όργανα, κτλ), τα οποία όχι μόνο δεν καταγράφουν στο σύνολό τους όλα τα περιστατικά, αλλά γνωρίζοντας το καθεστώς πλήρους ατιμωρησίας αδιαφορούν στο να συντονιστούν στοιχειωδώς ώστε να παρουσιάσουν τουλάχιστον τα ίδια ψευδή αριθμητικά δεδομένα, και φυσικά του νομοθετικού πλαισίου, όπου είναι πολύ ασαφής ο ορισμός και η στοιχειοθέτηση του «εργατικού ατυχήματος», της «επαγγελματικής νόσου» και του καταμερισμού των ευθυνών. Άλλωστε δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά. Το φαγοπότι είναι κοινό, είναι ογκώδες και πάντα μπορεί να μεγαλώσει ακόμη πιο πολύ αρκεί να γίνουν λίγες ακόμη ανθρωποθυσίες είτε σε μεταφορικό επίπεδο, είτε σε κυριολεκτικό. Γιατί ανθρωποθυσία είναι η καθημερινή τρομοκρατία, η 12ωρη εργασία, τα μεροκάματα πείνας, η επισκευή της μηχανής ενώ είναι ακόμη σε λειτουργία για να μην χαθεί δευτερόλεπτο παραγωγής και εσύ να καταφέρεις να πάρεις το «πριμ», η απειλή της απόλυσης, οι περικοπές στη συντήρηση και τα μέτρα πρόληψης, το προσωπικό αδιέξοδο και η αυτοκτονία, ο διαμελισμός ανθρώπων, τα χημικά ή θερμικά εγκαύματα, οι χρόνιοι νόσοι, ο άνθρωπος που ξυπνάει για να χαρίσει την τελευταία του αναπνοή στο αφεντικό του.
Χαρακτηριστικό είναι επίσης το οξύμωρο φαινόμενο που παρατηρείται το τελευταίο διάστημα, τα εργατικά ατυχήματα να αυξάνονται σε απόλυτο αριθμό παρότι οι εργαζόμενοι μειώνονται χρόνο με το χρόνο εξαιτίας της ανεργίας. Επίσης, τα τελευταία χρόνια παρατηρείται το οξύμωρο φαινόμενο να αυξάνονται σε απόλυτο αριθμό τα «εργατικά ατυχήματα», παρότι οι εργαζόμενοι, εξαιτίας της ανεργίας, μειώνονται χρόνο με το χρόνο. Ενώ, είναι νωπές ακόμη οι μνήμες από τα σύγχρονα κρεματόρια του «ATHENS 2004», όπου η Ελλάδα γνώρισε απίστευτους «ρυθμούς ανάπτυξης και εθνική υπερηφάνεια» πατώντας πάνω σε 145 νεκρούς εργάτες και εκατοντάδες τραυματίες. Ίδιος είναι ο κοινός παρανομαστής είτε το καπιταλιστικό σύστημα βρίσκεται σε περίοδο ανάπτυξης είτε σε περίοδο οικονομικής κρίσης. Σίγουρα δεν μοιραζόμαστε τα κέρδη τους και δεν μετράμε τις ίδιες απώλειες. Κάποιοι δεν μετρούν καν απώλειες.
Δυστυχώς όμως μεγάλο κομμάτι της τάξης μας έχει αντιστρέψει τη φορά της κοινής λογικής, της πραγματικότητας που βιώνει καθημερινά. Ο κόσμος της εργασίας κάνοντας έναν εξωπραγματικό αλλά πολύ καλά προπαγανδισμένο νοηματικό διασκελισμό ταυτίζεται με τα αφεντικά του, με την ευημερία ή την μείωση των κερδών τους, χάνοντας κάθε δυνατότητα ταξικής συνείδησης και διεκδίκησης. Παραβιάζεται η κοινή λογική όταν οι άνθρωποι που παράγουν τον πλούτο έχουν τον τελευταίο λόγο και καταλήγουν να γίνονται αόρατοι, ανύπαρκτοι, πλήρως αναλώσιμοι μπροστά στους ισολογισμούς και τα κέρδη αυτών που δεν δουλεύουν. Είναι τόσο εξόφθαλμος ο παραλογισμός της αντίθεσης αυτής, κι όμως συνεχίζει να αποτελεί τον κανόνα στην παρούσα κοινωνία.
Ο θάνατος έχει γίνει ρουτίνα και η σιωπηρή συναίνεση της αδράνειας ο κανόνας. Τα «εργατικά ατυχήματα», όπως τεχνηέντως τα αποκαλούν, όπως και η δολοφονία δεκάδων εργατών μεταναστών και προσφύγων με τη «βύθιση-αναχαίτιση» της βάρκας τους από τους συνοριοφύλακες της frontex, αποτελούν απλά ένα ακόμη ειδησεογραφικό νέο, μία ακόμη ανακοίνωση ενός σωματείου ή ενός κομματικού εκπροσώπου, ένα ακόμη θέμα συζήτησης με μάταιο χρόνο ζωής κάποιων λεπτών. Ο πόλεμος απέναντι στην τάξη μας μπορεί να αναχαιτισθεί μόνο με ενσυναίσθηση και οργάνωση πολιτικής συλλογικής αντίδρασης.
Ένα κομμάτι της πραγματικότητας που βιώνουμε είναι η πλευρά των αφεντικών και των συνασπισμών τους, το υπόλοιπο κομμάτι είμαστε εμείς, είναι οι δικές μας επιλογές. Υπάρχει μέτρο στο φόβο; Υπάρχει μέτρο στην ανάγκη; Υπάρχει μέτρο στις θυσίες που θα συνεχίσει να κάνει η τάξη μας; Δυστυχώς δεν υπάρχει μέτρο. Ο πάτος είναι απύθμενος, αλλά το ταβάνι μένει να το χτίσουμε εμείς. Δεν θέλουμε σε καμία περίπτωση να μιλήσουμε με ευχολόγια ή ρομαντικό δονκιχωτισμό. Μας κινεί ο φόβος της αυτοάμυνας και η δίψα να καρπωθούμε αυτά που «νόμιμα» μας κλέβουν.
Υ.Γ. Στη μαύρη λίστα των εργατικών τραυματισμών και θανάτων, βέβαια, δεν έχει μονοπώλιο ο Στασινόπουλος, αλλά συγκαταλέγονται σειρά από μεγάλους οικονομικούς ομίλους της χώρας, επιχειρήσεις υπό την κρατική αιγίδα με πρωταθλήτρια τη ΔΕΗ και κάθε λογής μεγαλο- και μικρο- επιχειρηματιών.