Παρέμβαση στο σπίτι του Ν. Χανιώτη στο Παλαιό Φάληρο, συνιδιοκτήτη του εστιατορίου Spilia στη Μύκονο.
Νίκη στον αγώνα των εργαζομένων στο εστιατόριο Spilia!
Ο αγώνας των εργαζομένων δεν είναι απλώς μια μάχη για καλύτερες συνθήκες εργασίας, αλλά μια σύγκρουση για την αξιοπρέπεια και την ανθρώπινη αξία ενάντια σε έναν κόσμο που προσπαθεί να τους καταστήσει αναλώσιμους και αόρατους. Η ιστορία που εκτυλίσσεται στο εστιατόριο Spilia στη Μύκονο είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της σφοδρής καταπίεσης και υπερεκμετάλλευσης που υφίστανται οι εργαζόμενοι στο σύγχρονο καπιταλιστικό σύστημα.
Η υπερεργασία των 12-15 ωρών και 7/7 στους “τουριστικούς παράδεισους” της Ελλάδας, η εντατική εκμετάλλευση, και οι φρικτές συνθήκες διαβίωσης, με τους τους εργαζόμενους να στοιβάζονται 5-10 άτομα μέσα σε λίγα τετραγωνικά και μέσα σε όλα αυτά να δέχονται και τους τραμπουκισμούς των αφεντικών, δεν είναι απλώς ενοχλητικά παραδείγματα ενός μακρινού παρελθόντος, αλλά καθημερινές πραγματικότητες στη λεγόμενη τουριστική βιομηχανία. Η περίπτωση του Χανιώτη Ν. και των υιών του, που εκμεταλλεύονται τους εργαζομένους τους με βάρβαρο τρόπο, δεν είναι μεμονωμένο φαινόμενο αλλά εκδήλωση ενός ευρύτερου συστήματος εκμετάλλευσης και τρομοκρατίας από την πλευρά των αφεντικών αυτού του κόσμου.
Η αντίσταση των εργαζομένων του Spilia, που βγήκαν στην αντεπίθεση ενάντια στην αδικία και τη βία, ύστερα από περιστατικό ξυλοδαρμού συναδέλφων τους από τους γιους του αφεντικού, δεν είναι απλώς μια στιγμή νίκης. Είναι μια κίνηση που φωτίζει την αντοχή του ανθρώπινου πνεύματος και την ικανότητα της συλλογικής δράσης να αλλάξει τα πράγματα. Η απεργία τους και ο πολυεπίπεδος αγώνας τους είναι μια αληθινή νίκη όχι μόνο για τους ίδιους, αλλά και για όλους τους εργαζόμενους που αντιμετωπίζουν αντίστοιχα προβλήματα. Μάλιστα, το τελευταίο περιστατικό ξυλοδαρμού δεν είναι μεμονωμένο, μιας και οι ξυλοδαρμοί, οι τραμπουκισμοί, οι απειλές και οι ρατσιστικές λεκτικές επιθέσεις σε αλλοδαπούς εργαζόμενους σε αυτό το εστιατόριο αποτελούν κανονικότητα για την εργοδοσία.
Αποτελεί σίγουρα νίκη το γεγονός ότι 30 εργαζόμενοι ενεπλάκησαν σε δικαστική διαμάχη με το αφεντικό τους για τη διεκδίκηση ενός βιώσιμου εργασιακού περιβάλλοντος, και παρά το γεγονός ότι εκδιώχθηκαν εν μια νυκτί από τη δουλεία τους χωρίς να υπογραφεί απόλυση, καθώς και από τα σπίτια που τους παραχωρούσε η εργοδοσία, απλά και μόνο επειδή αντέδρασαν στο καθεστώς τρομοκρατίας που τους είχε επιβληθεί, συνεχίζουν να αγωνίζονται. Πολλώ δε μάλλον σε έναν τέτοιο εργασιακό χώρο, στον τουριστικό κλάδο που τα τελευταία χρόνια έχει δημιουργήσει αμέτρητα καραβάνια μισθωτών σκλάβων, σε ένα νησί που με το έτσι θέλω έχει μετατραπεί εδώ και χρόνια σε χωράφι παραγωγής κέρδους για το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο με τους πιο αισχρούς τρόπους. Ένας τόπος, όπου το να σηκώσεις το κεφάλι ως εργαζόμενος και να διεκδικήσεις τα αυτονόητα, θεωρείται έγκλημα καθοσιώσεως, και μπορεί να σε εκθέσει σε μεγάλους κινδύνους.
Η αλληλεγγύη είναι η δύναμη που σπάει τις αλυσίδες της καταπίεσης. Η αντίσταση ενάντια στα αυταρχικά αφεντικά και η διαρκής επαγρύπνηση για τη διασφάλιση των δικαιωμάτων μας πρέπει να είναι η κατευθυντήρια γραμμή σε κάθε χώρο εργασίας. Ενώνουμε τη φωνή μας με εκείνη των εργαζομένων του Spilia, και δηλώνουμε ότι δεν είναι μόνοι στον αγώνα τους. Η τρομοκρατία και η εκμετάλλευση δεν θα περάσουν. Η αλληλεγγύη και η συλλογική αντίσταση θα νικήσουν.
Ο δρόμος προς την κοινωνική δικαιοσύνη είναι μακρύς, αλλά κάθε νίκη, κάθε μικρή ή μεγάλη, είναι ένα βήμα πιο κοντά σε έναν κόσμο όπου η εργασία δεν είναι πηγή βασάνων, αλλά μέσο ανάπτυξης και ευημερίας. Η ιστορία του Spilia είναι μια ζωντανή απόδειξη της δύναμης που έχουμε όταν αγωνιζόμαστε ενωμένοι για το δίκιο μας.
